‘I don’t know you, you don’t know me either, but if you would know me you should know that…’ Met die constatering opent Marthe haar brief. Een wat warrig verhaal volgt. Over haar rusteloosheid. Haar gewoonte almaar te verhuizen. Dat ze conflicten het liefst uit de weg gaat. En dat ze me graag wil leren kennen.

#1 Hollow is een interactieve installatie waar je in je eentje doorheen loopt. De theaterzaal is opgedeeld in kleine, anonieme kamertjes. Tim de Paepe (1986) is een van de afstuderende regisseurs van de Toneelschool Maastricht. Het afstudeerwerk dat hij op het ITs Festival presenteert gaat over (diverse vormen van) communicatie, over hoe gemakkelijk we in staat zijn persoonlijke informatie te delen en wat daarvan de gevolgen kunnen zijn. Onderwerpen kortom, die nogal wat van een regisseur vragen, wil daar een niet heel uitgekauwd resultaat uitkomen.

Naarmate de performance vordert, leer ik Marthe beetje bij beetje wat meer kennen. En zij mij. We gaan op allerlei manieren met elkaar in dialoog: via een online-chat, per telefoon, met een videogesprek – alleen een live ontmoeting blijft uit. Ze stelt me persoonlijke vragen. Of ik iets uit haar brief in mezelf herken? Waar en wanneer ik me veilig voel? Waarvoor ik bang ben?

Al snel rijst het vermoeden dat alle informatie die ik met haar deel bij lange na niet vrijblijvend is. Als ik halverwege de route als een voyeur bij andere deelnemers meekijk en -luister, overvalt de daaruit voortvloeiende conclusie dat er eerder bij mij ook is meegekeken, door meer mensen dan ik me toen realiseerde. De Paepe voert dit nog verder door: het personage waarmee ik dacht in gesprek te zijn blijkt voor een deel heel iemand anders te zijn.

#1 Hollow is vooral in zijn radicaal doorgevoerde vorm een sterke installatie. Eenzaam dolend door het gangenstelsel, bouwt De Paepe – samen met de deelnemer – zorgvuldig een personage op. Maar op het moment dat dat echt spannend wordt, en als de frictie tussen deelnemer en personage voelbaar wordt, schiet de voorstelling helaas in wat al te letterlijke conclusies – die ikzelf al had getrokken en ik bovendien al ken. Onze communicatie is grotendeels gebaseerd op holle frasen, en het is moeilijk te bepalen wie er echt aan de andere kant van een lijn zit en wat diens motieven werkelijk zijn. Die zeggingskracht is evident, en wordt zonder tegenkleur of nuance op een presenteerblaadje aangeboden.

Op dat punt stopt de voorstelling. Het is te hopen dat De Paepe met een #2 Hollow komt, waarbij hij het zichzelf echt moeilijk durft te maken. Nu voelt het nog als een zorgvuldig opgebouwde aanloopscène, een verwachtingsvolle proloog waar geen voorstelling aan vast zit.