Het Nationaal Theaterweekend gaat 26 januari weer van start. Tot en met 28 januari kunnen bezoekers voor slechts tien euro naar een voorstelling bij een van de tachtig deelnemende theaters. Hierbij vijf tips van de Theaterkrantredactie.

The Neverending Story (8+) van Het Filiaal Theatermakers en HIIIT
Onze recensent Femke de Wild: ‘The Neverending Story is de toneelbewerking van het beroemde boek van Michael Ende uit 1979, dat nog bekender werd na de verfilming in 1984. In die film werd slechts een deel van het boek verteld, maar schrijver Don Duyns en regisseur Monique Covers kozen ervoor het hele verhaal te vertalen naar het theater. Het is een ode aan jezelf durven zijn en aan diversiteit: we zien bijvoorbeeld een prins op hoge hakken in een prachtige jurk met een kroontje op, en een heks als een dragqueen in latex lieslaarzen met majestueuze paarse vleugels. Basje heette in het boek Bastiaan. En ook meneer Koriander, de eigenaar van de boekhandel, is in deze toneelbewerking een vrouw geworden. Maar bovenal is de voorstelling een ode aan het theater. Het is een gesamtkunstwerk dat je – net als het boek – na afloop direct van voren af aan wil ervaren.’
26 januari te zien bij TAQA Theater De Vest in Alkmaar.

Effe niet met je mening van Anne Neuteboom 
Onze recensent Patrick van den Hanenberg: ‘Het verhaal van Anne Neuteboom fladdert alle kanten op, van de aangeschafte robotstofzuiger tot de rampzalige gift van een loodzware, niet werkende vooroorlogse wasmachine. En tussen die wirwar van verhaaltjes en losse opmerkingen door danst ze Kate Bush-achtig op de gruwelijk opgefokte vrolijkheid van Klaus Wunderlich, die in de jaren zestig en zeventig met zijn hammondorgel wereldhits tot hoempapa-pulp vermaalde. Het is een bizarre sfeertegenstelling die uitstekend bij Neuteboom past. Ze is fel en ze is zacht, ze is onbeschaamd en ze is bescheiden, kortom een complexe persoonlijkheid met een zuiver taalgevoel.’
26 januari te zien bij Kunstlinie in Almere.

Spijkerpaleis van Joost Spijkers
Onze recensent Patrick van den Hanenberg: ‘Je moet maar durven, een muziekprogramma openen met een strotdichtknijpend lied over een vriendin die de zee in is gelopen en niet meer terug is gekomen. Sobere melodie, sobere begeleiding, soms met één vinger op de toetsen. Maar als dat monumentje is opgericht, weten Joost Spijkers en zijn drie muzikanten op verpletterende manier de stemming totaal om te laten slaan. Spijkers is gezegend met nog twee muzikanten: Andreas Suntrop, die net zo makkelijk hardrock als lieflijk romantisch kan spelen en saxofonist/toetsenist Stan Mitrović, die de boel Slavisch in de fik kan steken. De bas speelt een belangrijke, stuwende rol in de begeleiding en die komt heel verrassend uit drie verschillende hoeken: van de bovenste snaren van de gitaar van Suntrop, de linkerhand op de toetsen van Mitrović en uit een doosje.’
26 januari te zien bij DE KOM in Nieuwegein.

Hoehettut (6+) van Hoge Fronten 
Onze recensent Moos van den Broek: ‘Hoeheettut (6+) is een speelse ontdekkingstocht naar taal. Letters, woorden en rijmen buitelen over elkaar heen in uiterst geestige, beeldende scènes. Regisseur Lieke Benders en schrijver, illustrator en actrice Joke van Leeuwen zetten hun samenwerking voort in een voorstelling die kinderen op het puntje van hun stoel zet. De twee medespelers van Van Leeuwen, Sarah Jonker en Jantien Fick, zijn alleskunners. Ze spreken, ze bewegen, ze mimen en in hun maffe, witte outfits (kostuums Sanne Puyk) stappen ze als letter uit het boek. Hun timing is perfect. Heerlijk al die energie in de zaal en daarmee is Hoeheettut niet alleen een zeer vermakelijke voorstelling maar op speels wijze ook educatief.’
27 januari te zien bij Theater aan het Vrijthof in Maastricht.

Hoe is het water? van Bovenste Knoopje Open
Onze recensent Rosalie Fleuren: ‘Inhoudelijk is Sjoerd van Capelleveen beslist onderscheidend van zijn cabaretcollega’s. Met zijn ongecensureerde activisme, in het bijzonder met betrekking tot ‘het neoliberale systeem’ (‘fuck dat’) en megastallen (‘ik wil megastalhouders niet vergelijken met nazi’s, maar…’) verwoordt hij de bedrukkende zorgen van een nieuwe generatie. Alles vrolijk gebracht op blote voeten, met glinsterende ogen en een glunderende glimlach, die de zure appel toch een stuk zoeter doet smaken. Mondjesmaat wordt duidelijk waar deze innemende twintiger eigenlijk zo cynisch van is geworden en blijkt het een heel persoonlijk verhaal te zijn. Zo lijkt Hoe is het water? uiteindelijk niet alleen een pleidooi voor optimisme, maar ook om goed voor jezelf blijven zorgen, ook als er veel is om over te piekeren.’
27 januari te zien bij Theater Heerlen.

Benieuwd naar het Nationaal Theaterweekend programma? Op de site van het Nationaal Theaterweekend staan alle deelnemende theaters.

Foto: Bjorn Frins – Hoehettut van Hoge Fronten