De dansers tuimelen in felgekleurde kostuums door het beeld. De kleuren zijn prachtig in contrast met de besneeuwde Alpen op de achtergrond. Net als in de begeleidende muziek van Vilvadi komen in de dans en het beeld alle seizoenen langs; in de acrobatische sprongen schuilt de zomer, een lentezonnetje straalt op het gras en de winter zien we in de hoge bergtoppen.

Deze scène komt uit Vivaldis van choreograaf Philippe Decouflé, dat ter ere van de opening van de 18e editie van Cinedans FEST vertoond werd in Eye Filmmuseum. De komende dagen zijn er op Cinedans wel 150 dansfilms te zien, van korte filmpjes tot hele documentaires en van werk uit Taiwan tot werk van eigen bodem. Cinedans laat zien dat dansfilm een ruim begrip is met veel innovatieve vormen.

Op de openingsavond kreeg een select gezelschap een voorproefje van wat er de komende dagen vertoond zal worden. De eerste film die we zagen was Épicentre van choreografe Anne Nguyen en producent Greg Kozo. Het is een uitdagend filmpje uit de International Shorts competitie. In de productie van zo’n vijf minuten dansen uitgesproken hiphoppers rond een monumentaal gebouw van architect Fernand Poullion in Parijs. Het filmpje is voorzien van tekst, die de kijker op een humoristische manier meeneemt in de making off. Épicentre is een ode aan de hiphop en roept op om deze dansstijl net als belangrijke werken uit de architectuur in de canon te houden. ‘Hip Hop is multicultural. Hip Hop is the reappropriation of forms.’

Épicentre is niet de enige film die een inkijkje geeft in het maakproces van de film. Ook in de indrukwekkende korte documentaire Habiter le Seuil: Living on the Threshold wordt de kijker meegenomen in het gehele proces van de totstandkoming van de film.

Verder zagen we op de opening, naast te lang durende bedankpraatjes, een compilatie van films uit the New Dutch en Shorts XL categorie. Wat een overkoepelende factor lijkt bij de previews zijn de prachtige landschappen. De combinatie tussen natuur en bewegingen van het lichaam doet het goed op beeld.

De films van eigen bodem uit de New Dutch categorie komen wat gemaakt en overdreven geacteerd over. De beelden uit de Shorts XL films Mother Melancholia en Habiter le Seuil: Living on the Threshold zetten ons als mensen tegenover de kracht van de natuur en laten ons met gepaste bescheidenheid kijken naar onze plek en rol in het ecosysteem.

De avond werd aan elkaar gepraat door danser en choreograaf Thomas Bos. Hij is eveneens medeoprichter van danscollectief 155, wiens film Stompen ook te zien is bij Cinedans FEST. Bos schiep een fijne informele sfeer, al worstelde hij met het Engels waar Cinedans uitsluitend in wenst te communiceren.

De avond opende met een live performance van Karel van Laere in samenwerking met danser Simon Bus. Van Laeres performance Reach is gecreëerd vanuit zijn fascinatie voor laparoscopische instrumenten, die je op de operatietafel tegenkomt. We zagen Van Laere en zijn twee assistenten gebogen staan over een soort doos. Hij keek als een chirurg geconcentreerd naar een schermpje, terwijl zij langzaam met instrumenten verschillende elektriciteitsdraden verplaatsten. Achter hen werden de snoertjes geprojecteerd. Steeds als er twee draden verbonden werden, klonk er een nieuw geluid.

Het was een mooie combinatie tussen live performance en het gebruik van multimedia. Als het beeld met de snoertjes net te lang bleef aanhouden, kwam er een stukje roze kauwgom op de operatietafel te liggen. Nauwkeurig wrongen Van Laere en zijn assistenten het kauwgompje, dat deed denken aan orgaanvlees, in allerlei bochten en rekten het uit naar alle richtingen. Danser Simon Bus stond op uit het publiek en wist zijn lichaam op flexibele wijze net als het stukje kauwgom te stretchen en in elkaar te vouwen. De performance was een leuke opening van een avond vol korte previews en toespraken.

In enkele andere compilaties en de trailer van Cinedans zagen we alle grote thema’s langskomen, die zich momenteel afspelen op het wereldtoneel. Van oorlog tot klimaatverandering en onderdrukking. Wie een artistieke blik wil zien op oorlog, kan naar Why we Fight of A Circle of Men. Wie meer behoefte heeft aan een echte dansfilm, kan naar documentaires over meesterchoreografen zoals Hans van Manen – Just Dance the Steps of Ailey & Sheila.

Dat kunst en cultuur ons een frisse blik kunnen doen werpen op grote vraagstukken, bewijzen de werken die dit jaar op Cinedans FEST vertoond worden. Zoals directrice Martine Dekker in de woorden van Robert Adams afsluit: ‘art can help against disillusion and despair, without irony or sentimentality and encourages us to gratitude and engagement’.

Foto: 7Y98D van Jeff Hamada, David Ehrenreich en Rubber Legz