Wie gisteren op de aftrap van een nieuwe Parade-zomer over het festivalterrein in Eindhoven rondliep, kon meteen vaststellen dat de animo voor het tentjestheaterfestival in de Brabantse stad sinds vorig jaar behoorlijk gegroeid is. Leverde de eerste editie van de Parade Eindhoven in 2022 soms nog een wat mistroostig, half-verlaten schouwburgveldje op, dit jaar was het al vanaf vroeg in de avond gezellig druk.

‘Ben jij voor of tegen delen?’ vragen de performers aan het publiek dat zich in de Paradetent verzamelt voor het derde deel van de jaarlijkse Johann Nestroy-rehabilitatie van Het Zuidelijk Toneel en Club Gewalt. Ditmaal gooien ze Frühere Verhältnisse (1862) in de remix. Een dik half uur hebben ze nodig om het plot uit te leggen en vervolgens datzelfde plot in extatisch muziektheater nog eens uit te spelen.

In Fünf, sechs, alles Flex manifesteren dezelfde thema’s zich als in voorgangers Eins, zwei en Drei, vier: in een kluchtig verhaal vol ‘intriges, verwarring, de hele heutemeteut, u kent het wel’ legt Nestroy de klassen- en kansenongelijkheid in de maatschappij bloot. En zoals het goede satire betaamt, zijn de ‘omhooggevallen vastgoedfanaat’ en de ‘aristocratische rijkeluisdochter’ uiteindelijk de onnozelaars die het afleggen tegen de zegevierende arbeidersklasse, hoera!

Sarah Moeremans, Joep van der Geest en Gillis Biesheuvel hertaalden de negentiende-eeuwse komedie tot een doorgecomponeerde ingedikte barkrukmusical, op een compositie van Robbert Klein. Tekst: over de top. Speelstijl: over de top. Alles: over de top. Moeremans en haar coregisseur Koen van Seuren komen ermee weg dankzij het onnavolgbare tempo en door de fijne acteurs, die zich vol overgave door alle verwikkelingen werken. Fünf, sechs, alles Flex is vrolijk grotegebarentoneel, waarin vooral Alicia Boedhoe – die eerder dit seizoen het sociale ongemak ook tot ongekende hoogte stuwde in Mission Molière – opvalt met haar geweldige techniek, waardoor haar personage (een dancer slash performer) behalve awkwart ook een zweem van kwetsbaarheid krijgt.

De teksten die de acteurs zingen-zeggen-schreeuwen, worden voortdurend vervormd door een hardnekkige autotune, wat de misleiding waar het plot op stoelt, nog extra onderstreept: alle personages doen zich gedurende het stuk voor als iemand anders, omdat ze daarmee hopen op de maatschappelijke ladder te klimmen of er niet van af te donderen. Bovendien sorteert het een mate van kunstmatigheid die inherent is aan de klassenmaatschappij, een construct dat ook maar bedacht is, en een ‘vervormde’ samenleving oplevert.

Ook Frino, het nerdy Brabohopduo uit Eindhoven, volgt een inmiddels beproefd recept. Na Grindtegeltuin (2022) heeft opvolger De Gouden SodaStream weinig nieuws te bieden, in letterlijke zin: de helft van de nummers kwam vorig jaar ook voorbij. Dat lijkt voor het Eindhovense publiek overigens geen bezwaar, die onthalen de vermeende instant-culthits als ‘Grindtegeltuin’, ‘Dikke Jenny was een goudvis!’ en ‘FitForFree’ met ongeremd enthousiasme. Ruben den Brok en Koen Frijns (respectievelijk bruiloftmuzikant en vuilnisman) zijn sympathieke jonge gasten, die weirde odes brengen aan Mevrouw van Zand (‘iedereen in Brabant kent wel een Mevrouw van Zand) en geniale schakers (tegen de toeschouwers: ‘Laat je beste schaakmoves zien’). Emoties? Lastig. Al doen ze een dappere poging tot een verstilde ballade op een speciale ‘emotiestoel’ (lees: aftandse plastic tuinstoel).

Het ‘echte Eindhovense leven’ krijgt hier een rauw-poëtisch randje: opgefokt maar liefdevol, schreeuwers met een gouden hartje. Maar ook: veel van hetzelfde in andere verpakkingen. En jammer dus dat hooguit de helft van de half uur durende setlist uit nieuw materiaal bestaat.

Gelegenheidstrio Ta Mère – bestaande uit drie trotse circa-vijftigers – omarmt op genereuze wijze hun leeftijd. Sanne Wallis de Vries, Tessel Beek en Suzanne Mateysen brengen met Voor me leeftijd vermakelijk variété, waarin de rond de vijftig jaar schommelende vrouw op een (weliswaar gammel) voetstuk wordt geplaatst. ‘Ik ga je zeggen bro, neef, meid; je ziet er goed uit voor me leeftijd.’

Het grootste voordeel dat voor Sanne Wallis de Vries met de jaren kwam, vertelt ze, is dat ze inmiddels (en bedenk hierbij even een bloedserieus gezicht) ‘beyond’ haar ‘issues’ is. Kortom: ze gaat geen dingen meer oprakelen, maakt zich niet meer druk om andermans problemen, gaat lekker leven. Om vervolgens in een rijgdraad aan fijne sketches en liedjes van alles te gaan oprakelen en zich volop druk te maken om andermans problemen.

Er komen catchy nummers voorbij, het gaat over hun ‘onbewaakte parels’, over daten en raten. Ta Mère toont vooral dat vijftigers en tieners per saldo nauwelijks van elkaar verschillen: dezelfde onzekerheid, vergelijkbaar zelfbedrog en zeker ook hetzelfde onderlinge gegein, dezelfde pret. Vooruit: hooguit komt er met de jaren iets meer zelfspot – in ieder geval bij deze performers van dienst. Het maakt Voor me leeftijd leuk én herkenbaar voor alle leeftijden.

Foto Ta Mère: Erik van ’t Hof