Verdrietig, eenzaam en boos voelde de Oekraïense kunstenaar en theatermaker Ira Melkonyan zich na het lezen van Sruti Bala’s opiniestuk over het optreden van DakhaBrakha op afgelopen SPRING festival. Bala hekelde het openlijk nationalisme en militarisme van de Oekraïense band en stelde de vraag of kunstenaars niet beter de scheidslijnen kunnen opheffen tussen vriend en vijand, winnaars en verliezers. (meer…)
‘Ik laat van mij geen vreemde maken’, zei schrijver Özkan Gölpinar in zijn Staat van de Theatertekst vanmiddag op het Nederlands Theater Festival. Hij riep op te stoppen ‘met denken vanuit gestolde etnische hokjes’. Er is nu vooral nood aan teksten ‘over universele verlangens, dromen en strijd, stukken die de vraag stellen: hoe komen we ondanks onze verschillen tot een hernieuwde gemeenschappelijkheid?’
Özkan Gölpinar begon zijn Staat van de Theatertekst met de opmerking dat hij zich steeds minder herkent in het Nederlandse theater. ‘Op straat is diversiteit het nieuwe normaal, desondanks heeft het merendeel van de instellingen geen mensen met een cultureel diverse achtergrond in dienst. Ook is er nauwelijks contact – of überhaupt affiniteit – met de nieuwe generaties en de afzonderlijke cultureel-diverse bevolkingsgroepen.’
Kunst die gedragen wil worden door de omgeving waarin zij zich toont, zou volgens Gölpinar bereid moeten zijn deze omgeving ook toe te laten in haar keuzes. Niet alleen de theaters, maar ook regisseurs en schrijvers zouden naar buiten moeten treden, de samenleving ingaan.
Er is volgens Gölpinar wel degelijk een nieuwe generatie soms bi-culturele, schrijvers, regisseurs en acteurs die met gebrek aan middelen theater proberen te maken. Ze zijn alleen weinig zichtbaar in het gesubsidieerde circuit. De inspiratie van de nieuwe generatie komt volgens hem net zo vaak van de straat als uit boeken of van peers op de theaterschool. ‘Dit is de postproductiehuisgeneratie; wars van vaste structuren.’ Initiatieven zoals het Zina platform en ‘Wel made productions’ boeken succes en er is steeds meer publiek voor hun voorstellingen. Een gemengd publiek dat zich wel in hun verhalen herkent.
Deze nieuwe generatie geeft ons de opdracht mee om te blijven kijken en te blijven dromen, zei Gölpinar. ‘De instituties staan voor dezelfde opgave. We moeten bouwen aan nieuwe gemeenschappelijke huizen. Misschien geen bakstenen theaters maar theaters die voortdurend in beweging zijn, voortdurend aan het transformeren zijn, voortdurend op zoek gaan naar zichzelf.’
Gölpinar hield zijn speech op de ‘Middag van de Toneeltekst’, georganiseerd door het Prins Bernhard Cultuurfonds en De Tekstsmederij. Lees op hun site de volledige Staat van de Theatertekst 2017.