De cultuur- en evenementenbranche verlengt de regeling ‘Bewaar je ticket, geniet later’. Gekochte tickets voor voorstellingen, concerten en festivals, die vanwege de pandemie verplaatst zijn, blijven 26 maanden geldig in plaats van 13. (meer…)
Operarecensent Olivier Keegel en de Vlaamse website Opera Gazet, waar hij aan verbonden is, krijgen voortaan geen perskaartjes meer voor producties van De Nationale Opera. Ook wordt Keegel niet langer uitgenodigd voor persbijeenkomsten. Directe aanleiding is een kritisch opiniestuk dat Keegel over het aankomend seizoen van het gezelschap schreef, dat Het Parool eind februari publiceerde.
Sandra Eikelenboom, hoofd communicatie bij DNO, benadrukt in Het Parool dat er geen sprake is van censuur. Olivier Keegel is, net als iedereen, welkom bij alle producties en het staat hem vrij te schrijven wat hij wil, maar niet langer mede-gefaciliteerd door het gezelschap. De afdeling communicatie heeft hier gezamenlijk met de directie toe besloten. ‘Zijn stukken zijn vaak vilein en onder de gordel en zijn laatste stuk zat ook nog vol twijfelachtige aannames’, licht ze toe. Met dit laatste stuk is volgens het gezelschap ‘de grens van het journalistiek aanvaardbare overschreden’.
In het opiniestuk noemt Keegel het nieuwe seizoen van DNO ‘een hautaine klap in het gezicht van de traditionele operaliefhebber.’ De conservatief georiënteerde operarecensent heeft al langer kritiek op het artistieke beleid van Pierre Audi, die na dit seizoen na dertig jaar vertrekt bij het gezelschap. Keegel spreekt in het gewraakte artikel van ‘dertig jaar internationaal snobisme en hobbyisme.’ Vorig jaar startte hij nog een petitie om de marathonvoorstelling Aus Licht van Karlheinz Stockhausen tegen te houden. De voorstelling gaat volgend jaar zoals gepland in première tijdens het Holland Festival.
Recensent wordt als recensent geweerd (geen persbijeenkomsten, geen perskaarten, geen contactne bij “nazit”) omdat zijn recensies niet in de smaak vallen bij het Politburo aan de Amstel? In welke bubbel leven ze daar?
De stukken die de heer Keegel schrijft zijn soms vermakelijk, maar gaan in veel gevallen over ‘hoe het heurt’ ….
Dit zouden meer gezelschappen moeten doen. Recensenten nemen vaak erg veel vrijheid en zien zichzelf als deel van de beoordelende instrumenten van het veld, alleen hebben ze soms weinig kennis. Regelmatig wordt smaak boven vakmanschap of vakkennis verheven. Hiernaast schrijven zij nog altijd in opdracht van een medium en dus ook vanuit het belang van dat medium.
Is het niet tijd dat we de rol en het vakmanschap van de recensent opnieuw bevragen?
De heer Keegel heeft groot gelijk. In plaats van publiek wervende producties te maken , lijkt DNO er op uit te zijn het publiek uit de zaal te jagen. Idiote regie opvattingen en soms lachwekkende ensceneringen zijn aan de orde van de dag. Maar nu wordt hem kennelijk de mond gesnoerd. Peking aan de Amstel heeft gesproken.
Ik weet de juridische details van de zaak niet, maar ik hoop erg dat Keegel wint, hoewel ik het inhoudelijk niet vaak met hem eens ben. Uit zijn recensies blijkt dat hij een deskundig en bevlogen man is en het is absurd dat hij bij DNO geweerd wordt omdat hij een andere artistieke lijn voorstaat.
Het kan echt anders en Keegel wordt absoluut niet geweerd.
Je inzetten voor de muziek kan ook zonder kostbare vrijkaarten te krijgen, zonder ze per se te willen. DNO wordt gesubsidieerd met geld van ons allen en wordt geacht zuinig om te gaan met vrijkaarten. Er dient een stofkam gehaald te worden door de lijst met recensenten die doorlopend gratis bij voorstellingen zitten.
Opmerkelijk is dat men denkt uitsluitend te kunnen recenseren onder het genot van vrijkaarten. Een volstrekt onzinnige gedachte, ingegeven door graaizucht.
Wie het goed met de podiumkunsten voorheeft neemt, net als ik, geen vrijkaarten aan.
En als Keegel de kaarten niet kan bekostigen, laat de organisatie waarvoor de recensent werkt de kaarten dan maar betalen.
Overigens kan Keegel de kaarten heel makkelijk betalen. Hij verdient goed aan de muziek.
Wie meent dat Keegel de mond gesnoerd wordt, weet niet waar hij over praat.
Keegel kan gewoon de voorstellingen bij DNO blijven bezoeken en er over schrijven.
Hij moet alleen voortaan, net als de andere operabezoekers, zijn kaartje zelf betalen.
Maar daar wil de heer Keegel het niet over hebben. Kennelijk voelt hij zich ver verheven boven de andere operabezoekers. Te veel capsones heeft hij.
Er bestaat geen recht op persaccreditatie, het is een gunst die zonder opgaaf van reden geweigerd kan worden. Er staat nergens beschreven dat indien er een reden voor weigering van een persaccreditatie wordt opgegeven die reden ergens aan moet voldoen.
Keegel dient de zaak te verliezen.
Keegel neemt u niet serieus. Een van zijn alter ego’s schreef gisteren dit: “De negatieve eigenschappen en rollen die ik de heer Roebroeks toedicht in “Enfin!” zijn onwaar, aangedikt, opgeklopt en aangezet, voor het effect, voor de clicks, voor de views. En die opzet is geslaagd, met vlag en wimpel.”
De fans van Keegel zijn niks anders dan zijn clickslaven.
Lees ook hier nog even hier.
http://slippedisc.com/2018/03/two-opera-houses-ban-online-critics/
IN HOGER BEROEP
In mijn conflict met De Nationale Opera heeft de voorzieningenrechter mijn eis tot toegang tot alle persfaciliteiten afgewezen. Het vonnis bevatte onjuistheden en ging voorbij aan een aantal substantiële argumenten die door mijn advocaat werden aangevoerd. Mijn eerste reactie was om in hoger beroep te gaan, maar ik besefte al snel dat ik het financieel tegen de met belastinggeld gesubsidieerde Nationale Opera zou afleggen.
Echter, de Nederlandse Vereniging van Journalisten vindt het vonnis dermate verontrustend en zwak onderbouwd, dat zij zelf in actie wil komen en mij heeft aangeboden de kosten voor het hoger beroep op zich te nemen. Het gaat hier namelijk niet alleen om mijn belang, maar ook om het recht van vrije nieuwsgaring voor alle journalisten. Dit aanbod heb ik in dank aanvaard. Een NVJ-advocaat gaat nu namens mij een door de NVJ zelf bekostigde bodemprocedure starten. Ik ben de Nederlandse Vereniging van Journalisten hiervoor veel dank verschuldigd.
Nieuws kan door de persoon in kwestie gewoon vergaard worden, als (wouldbe?) recensent is hij nog steeds perfect in staat om een voorstelling te recenseren. Daarvoor heeft hij geen extra bijeenkomsten nodig. Hij heeft kortom geen poot om op te staan. De NVJ had beter een bekwame jurist ingehuurd, dit is verspilling van middelen en tijd.