‘Als je voor mijn pijn geen remedie vindt, geef me dan een zucht van Aleppo’s wind.’ Aan deze mooie verzen uit een Arabisch gedicht uit de elfde eeuw ontleent Willem Bruls de titel van zijn nieuwe boek Een zucht van Aleppo. Aleppo is een stad in het noordwesten van Syrië, niet ver van de Turkse grens, en wordt beschouwd als een van de oudste, zo niet de oudste, permanent bewoonde stad ter wereld. (meer…)
Vanuit het Maas Ministerie in Rotterdam praatten twee wereldleiders ons zaterdagochtend bij over de ontwikkelingen rondom het coronavirus, in een speciaal ingelaste (peuter)persconferentie. Wat er precies gezegd is blijft, zoals het een goede persco betaamt, volstrekt onduidelijk: veel ingewikkelde, zeg maar rustig onbegrijpelijke taal, dus het zal allemaal wel erg belangrijk zijn geweest.
In een theatrale livestream (die met ruim tien minuten korter duurt dan een gemiddeld antwoord van voormalig VWS-minister Hugo de Jonge), persifleert Maas theater en dans met deze speciale spin-off van hun (uitgestelde) voorstelling BullyBully, de inmiddels voorspelbare rijgdraad aan persconferenties die ons land al bijna twee jaar in zijn greep houdt. Welbeschouwd ís het ook bijna fysiek theater, zo’n persconferentie: druk gesticulerend en allerhande omfloerste blikken werpend, presenteren de bewindslieden ons voortdurend weer een ander inwisselbaar pakket aan maatregelen, vaak voorzien van onduidelijke motiveringen en veel ruis. Daar valt haast niet tegen op te gebarentolken.
Ook de opbouw van die persconferenties is inmiddels een vertrouwd (theatraal) ritueel: de heren maken een keurig gechoreografeerde opkomst, worden kort ingeleid door een bode, houden elk hun monoloog (beetje expositie, korte terugblik, het formuleren van een nieuwe premisse en mogelijke obstakels – afgewisseld met zintuiglijk beschreven, uit het dagelijks leven gegrepen anekdotes en herkenbare emoties, voor de nodige identificatie met de spreker in kwestie) en de boog wordt afgesloten met een klassieke vorm van schijninteractie met het aanwezige publiek: ze suggereren dat ze vragen beantwoorden, maar herhalen feitelijk in andere bewoordingen flarden uit hun vooraf uitgeschreven scripts. De minitragedies eindigen nog net niet met een slotapplaus en een geconditioneerde staande ovatie.
Anders was dat zaterdagochtend, toen na afloop van de statements van de twee geagiteerde wereldleiders (smeuïg gespeeld door Sue-Ann Bel en Henke Tuinstra, met een droogkomische Robin Frings als doventolk van dienst), de peuterpers (onder andere van Telebraaf en de Kolfkrant) hun vragen mocht stellen. Het ontwapenende ‘Hoe voelen jullie je nu?’ brak dwars door de façade van de bewindslieden en sorteerde onverwacht een diepe ontroering. Zo eindigde deze coronapersco, voor het eerst in ruim veertig keer sinds maart 2020, in de catharsis waar we allemaal zoveel behoefte aan hebben.
Gezien: Peuterpersconferentie (3+) van Maas theater en dans, regie: René Geerlings. Herhaling: dinsdag 11 januari 19:00 uur via maastd.nl (gratis).