Bij Likeminds was sprake van een patroon van grensoverschrijdend gedrag, waarbij de machtspositie van de algemeen directeur een essentiële rol speelde. Dat concludeert het signaalonderzoek dat de Raad van Toezicht liet uitvoeren naar aanleiding van een NRC-artikel over sociale onveiligheid bij het gezelschap. (meer…)
In een uitgebreide reconstructie van NRC blijkt dat ITA intern heeft laten weten dat medewerkers die zich schuldig hebben gemaakt aan grensoverschrijdend gedrag, niet geschorst of ontslagen zullen worden. De krant is in het bezit van een geluidsopname van een ingelaste personeelsbijeenkomst op 9 juli, waarin de resultaten van twee recente onderzoeken naar sociale veiligheid worden gedeeld. Uit die onderzoeken bleek onder meer dat een op de drie huidige medewerkers bij ITA te maken heeft gehad met grensoverschrijdend gedrag.
NRC voerde sinds september 2023 gesprekken en correspondentie met 30 mensen, onder hen 17 (oud-)medewerkers van ITA. Daarnaast bekeek de krant jaarverslagen en Instagramposts en wist het de hand te leggen op interne stukken van ITA, e-mails, WhatsApp-gesprekken en dus een geluidsopname.
De krant voerde onder meer gesprekken met ensemblelid Hélène Devos, die volgens het artikel sinds 2017 stelselmatig melding maakte van fysiek en mentaal geweld binnen het ensemble. Als ze uiteindelijk in de zomer van vorig jaar aan algemeen directeur Clayde Menso en aantredend artistiek directeur Eline Arbo laat weten ‘om veiligheidsredenen’ niet meer met bepaalde acteurs te willen werken, wordt Devos uit voorstellingen gehaald. Eind november 2023 is Devos door ITA gesommeerd om zich niet meer negatief over collega’s in het openbaar uit te spreken, anders dreigt ontslag op staande voet.
De afgelopen maanden liet ITA, mede naar aanleiding van de uitlatingen van Devos, twee onderzoeken uitvoeren naar de sociale veiligheid binnen de organisatie: een persoonsgericht onderzoek naar aanleiding van de meldingen van Devos en een breed onderzoek naar de werkcultuur binnen de organisatie. Alleen het laatste onderzoek is onlangs openbaar gemaakt. Daaruit rijst het beeld van een angst- en doofpotcultuur, waarin ongewenst gedrag in hoge mate genormaliseerd is en binnen het acteursensemble meermaals sprake is geweest van grensoverschrijdend gedrag, zoals ‘al dan niet intentioneel fysieke pijn toebrengen tijdens toneelspel, schreeuwen of schelden na het maken van een fout en kwetsende opmerkingen maken’.
Menso liet volgens NRC in de personeelsbijeenkomst weten dat de organisatie ‘passende maatregelen’ zal treffen, maar dat er dus geen schorsingen of ontslagen in de lucht hangen. Over de aard van die maatregelen is niets bekend. Ook rondom de verschijning van de onderzoeksresultaten begin juli weigerde Menso zich daar na meerdere verzoeken over uit te weiden.
De meeste meldingen zijn afkomstig uit de periode dat Ivo van Hove samen met Wouter van Ransbeek en Margreet Wieringa de directie vormden. Op de resultaten van de onderzoeken bleef een inhoudelijke reactie van Van Hove vooralsnog uit. Op 8 juli liet hij aan de Volkskrant weten ‘op een later moment te reageren’. Aan persbureau ANP verklaarde hij drie dagen later alleen ‘diep geraakt’ te zijn. Door NRC is Van Hove de afgelopen weken vijf keer telefonisch benaderd, maar hij wilde niet in gesprek.
Gastregisseur en adviseur
Na zijn vertrek in september 2023, blijft Van Hove nog aan als gastregisseur en adviseur van het gesubsidieerde theatergezelschap. Hij behoudt daarbij volgens NRC zijn directeurssalaris van ‘bijna 145.000 euro’ en mag op uitnodiging van Arbo in 2025 bovendien drie gastproducties bij het gezelschap regisseren. Acteurs die beschuldigd zijn van grensoverschrijdend gedrag, spelen mee in deze voorstellingen, schrijft de krant. Van Hove is op dit moment ook intendant van de Ruhrtriennale in Duitsland, waar overmorgen zijn nieuwe regie I Want Absolute Beauty met Sandra Hüller in première gaat.
NRC spreekt nu bovendien, in tegenstelling tot eerdere berichtgevingen in de media, ook expliciet van ‘onvrijwillig vertrek’ van voormalig directieleden Van Ransbeek en Wieringa. Geen van hen wil de redenen van hun vertrek aan de krant toelichten, vanwege de voorwaarden in hun vaststellingsovereenkomst. Wel is duidelijk dat beiden een vertrekpremie kregen.
ITA schrijft geen medewerking te hebben verleend aan de totstandkoming van de NRC-reconstructie, ‘omdat we van mening zijn dat de eerdere verklaringen over de organisatie, het cultuuronderzoek en onze stappen voorwaarts voor nu afdoende zijn’.
Volgens de theaterinstelling is het verzoek om het artikel voor publicatie te mogen ontvangen, door NRC meermaals ‘op oneigenlijke gronden’ geweigerd. ‘Uiteindelijk hebben we voor publicatie een conceptversie van het artikel mogen inzien op de redactie van de krant. De inhoud van het artikel sterkt ons in de keuze geen medewerking te verlenen. Het artikel is gebaseerd op suggesties, aannames, feitelijke onjuistheden en een gebrek aan nuance en doet daarom in onze optiek geen recht aan de werkelijkheid.’
Lees hier de volledige reconstructie in NRC.
Lees hier de volledige schriftelijke reactie van ITA.
Foto: ANP (Hollandse Hoogte / Kim van Dam)
En dan wel steen en been klagen over het korten van subsidie. Deze organisatie toont erg veel gebrek aan zelfreflectie. Opheffen zou beter zijn. Daarmee zouden er een hoop andere gezelschappen gered kunnen worden…
Eens Bas, als de rot er zo diep inzit, kun je beter opnieuw beginnen met een schone lei.
https://www.theaterkrant.nl/nieuws/reacties-op-vertrek-van-ivo-van-hove-je-moest-je-wel-tot-ita-verhouden/
https://www.theaterkrant.nl/nieuws/open-brief-445-theatermakers-wij-laten-ons-niet-door-de-angstcultuur-intimideren/
Something is rotten…. in de cultuur. De ‘verafgoding’ van goede makers en een gebrek aan goed leiderschap gaan hand in hand. Ook als je het interview van Clayde Menso op Radio 1 hierover terugluistert, valt op dat hij de klachten die onder zijn leiderschap gemeld werden, geframed worden als ‘kijk eens wat goed dat mensen durven te klagen’, in plaats van ‘wat erg dat we het nog steeds niet hebben kunnen veranderen dat mensen kennelijk lijden’. Zwijgcontracten troef. Onderzoeken zijn zoals Mariette Hamer het noemt vaak een -van-je-af-organiseren. Het mimetheatergezelschap dat een melding kreeg van de verkrachting van een stagiaire door een theatertechnicus, houdt de man in dienst en zwijgt de stagiaire -getekend voor het leven- dood. De directie geeft des te opvallender les in cultureel leiderschap. https://cultureelpersbureau.nl/2024/03/verkrachting-onder-het-tapijt/
Korting op subsidie lijkt de enige sanctiemogelijkheid terwijl je zou willen dat cultuurverandering afgedwongen wordt door goede leiders.
Het is naast droevig, ook verwarrend en frustrerend nieuws. Ik denk dat de directie opgescheept zit met een erfenis waar je je lastig van los kunt maken en waar je door de vele gevoelens en belangen mogelijk een beetje door besmet raakt. Aan de andere kant is daar NRC’s Lucette ter Borg, een eminent journalist en allround kunstkenner. Maar wat te denken van de nogal krasse reactie van de directie:
“Het artikel is gebaseerd op suggesties, aannames, feitelijke onjuistheden en een gebrek aan nuance en doet daarom in onze optiek geen recht aan de werkelijkheid.”
Dat zijn buitengewoon zware aantijgingen tegen een journalist. Eigenlijk hoop je dat als iemand betrouwbaarheid zo fel in twijfel wordt getrokken, ook aangegeven wordt waar er dan sprake is van suggesties, aannames en feitelijke onjuistheden. Als er nou stond: “Wij herkennen ons niet (volledig) in deze reconstructie”, dan zou dat wat anders zijn. Voor wat het waard is van een gewoon een passerende lezer van de Theaterkrant: ik wens alle partijen een hoge dosering wijsheid toe.
Zucht…
Het is eeuwig zonde en verwijtbaar dat mensen hun leven anders leiden doordat ze moeten buigen voor de wil van anderen en daardoor zijn geknakt.
Het is eeuwig zonde en verwijtbaar dat een prachtig theaterhuis gebouwd blijkt op een rotte fundering. Dat mensen die goed willen doen, nu vast zitten in beton. Want juridisch gezien is er geen gegronde reden voor ontslag. Uitkopen van contracten kosten geld en juist geld zal naast deze ‘uitdaging’ een ander groot hoofdpijn dossier zijn voor ITA.
Het is eeuwig zonde en verwijtbaar dat kunst door de eeuwen heen gepaard gaat met pijn en schuld.
Kijk het Rijksmuseum en de Amsterdamse binnenstad. Of nota bene de Stadsschouwburg. Wat ooit de gouden eeuw was, is nu een groot deel van diens glans ontdane eeuw, waarbij kunst alleen heeft kunnen ontstaan omdat wij anderen gruwelijk misbruikten op andere delen van de wereld.
Kijk naar actie Tomaat waarmee levens en theater voorgoed veranderd werd.
Onder hoge druk, groeien diamanten. Maar helaas komen we er steeds meer achter dat het bloed diamanten zijn. We moeten ons allemaal afvragen hoe dat komt?
Grensoverschrijdend.
Als ik het artikel lees, denk ik niet verder over dat woord na. Eigenlijk interesseert ITA me nauwelijks meer de laatste jaren. De tijd dat ik 4 keer naar Opening Night ging is erg lang geleden. Tegenwoordig ga ik, ondanks fantastische recensies, nauwelijks meer. Ik ga vele malen liever naar NDT2.
Maar dan lees ik hier bij de reacties het artikel van Ingrid van Frankenhuijzen en dat schokt me diep.
En ik zoek en vind Hélène Devos op Instagram en moet bijna huilen.
Wat een kutzooi.
Grensoverschrijdend is vele malen te zacht uitgedrukt, zielsvernietigend is een betere uitdrukking, maar ok. Het is in ieder geval geweldig dat dit aan de kaak wordt gesteld!
Ik wens iedereen bij ITA een hele fijne nieuwe werkplek toe waar je word gewaardeerd en gezien, waar het inspirerend is, waar je mag zoeken en experimenteren, waar het leeft en bruist. Een plek die geeft. Die gezond is. Waar je niet tot in den treuren het holle wij-zijn-de-beste-mantra hoeft aan te horen, maar vrijheid en diepgang kan vinden door dat eens los te laten. Waar je niet bezig hoeft te zijn met ‘een merk te redden’ daar waar ooit kunst werd gemaakt. Lieve mensen, deze plekken bestaan, in overvloed. Go for it! Jullie verdienen het!