Na acht weken is er een einde gekomen aan NITE Delivery, de multidisciplinaire theaterdoos van NITE. Van rouw en afstand, via gekte, langs schoonheid, verwarring en plezier, eindigen we bij de liefde en contact.

Een vrouw, schokkerig en alleen in weidse leegte die schreeuwt om ingevuld te worden. Dan een tweede persoon, onverwacht om haar heen. Ze glijden langs elkaar heen, klauwen zich tevergeefs aan elkaar vast. Ondertussen wordt de soundscape steeds dreigender, als aankondiging van naderend onheil. Een snelle kus, een aanraking, kort, en plots is ze weer alleen.

De vrouw (Tatiana Matveeva) komt in beweging, alsof ze de weidse omgeving na dit duet wil inruilen voor een plek met meer beschutting. Maar beschutting is al snel verstikking, in een bos vol verdorde takken en zwarte aarde. Soms doemt de man (Terencio Douw) weer op, als een onbetrouwbare herinnering, die haar aan het lachen maakt, angst inboezemt en haar bijstaat.

In dertig minuten verglijdt een heel leven, in Mamushka van choreograaf Roni Haver, dat begint in zwart-wit maar gaandeweg steeds meer kleur toelaat, alsof de herinnering dichterbij komt. Haver maakte deze dansfilm in herinnering van haar overleden ouders. Sinds hun overlijden is de wereld veranderd, stelt ze in een begeleidend schrijven. ‘De wereld om me heen veranderde van keur, textuur en geluid – hoewel hij gewoon bleef draaien, en Moeder Natuur nooit stilzat’. Mamushka is een poëtisch kleinood met een grote rol voor de natuur, en in het bijzonder de elementen lucht, aarde en vuur. Ze toont een mens te midden van een immer transformerende wereld. Een mens die die wereld subjectief, bedrieglijk en levensecht ervaart, teruggeworpen op de natuur en alleen vergezeld door zijn of haar (onbetrouwbare of betrouwbare) herinneringen.

Dan, een week later: een prachtig beeld aan het begin van Foam, een van de video’s uit week 7: danser Camilo Chapela staat rechtop in bad, het schuim kruipt langzaam via zijn benen omhoog, steeds verder, tot hij volledig bedekt is. Daarnaast aanvankelijk een volledig in schuim gehuld figuur, waar de vlokken langzaam vanaf vallen en Sofiko Nachkebiya achter blijkt schuil te gaan. Een uitgerekt, verstild beeld waarin de tijd tegelijkertijd vooruit en achteruit gaat.

Wat volgt is een snelle, ritmische vechtchoreografie. Choreograaf Mohamad Yusuf Boss liet zich inspireren door vecht-, bevries of-vluchtreacties die bij crisissituaties kunnen optreden. Dat doet hij in een opzwepende etude waar in de nabewerking veel effecten inspelen op tijdsverloop en -beleving.

NITE Delivery eindigt na twee maanden met Guy Weizmans’ Liefdesliedjes – dat in veelzeggend contrast staat met zijn openingsdeel Klaagliedjes in week 1, waarin hij – nog midden in de harde lockdown – de ‘taal van rouw’ onderzocht. Ditmaal vormt een compilatie uit 27 liefdesliedjes van Judith Herzberg – een mysterieuze maar hoopvolle hertaling van Het Hooglied, het 22e boek uit de Bijbel – de basis: rouw heeft plaatsgemaakt voor liefde en hoop. Bien de Moor vertolkt de tekst, net als in Klaagliedjes, vol ingehouden verlangen, soms onverwacht zinnelijk, dan weer schreeuwt ze het bijna uit. Schalks kijkt ze de camera in, vol ingehouden plezier kijkt ze toe op het intieme duet van Tatiana Matveeva en Adam Peterson; ze is niet meer alleen. ‘Kom uit je schuilplaats’, spoort ze aan, terwijl Nederland vandaag de meeste coronamaatregelen opheft. ‘Steek op, wind!’

We mogen weer.