Het Belgische cultuurplatform rekto:verso publiceert een nieuwe briefwisseling in de reeks ‘Lieve Inclusieve’, een doorgaand gesprek over inclusief werken in de cultuursector. In deze editie wisselen singer-songwriter Shishani Vranckx en actrice Nyiragasigwa Hens eigen ervaringen uit.

Kijken door een inclusieve bril en snappen welke gevoeligheden er bestaan in het theater leer je niet zomaar als je dat een leven lang niet hebt hoeven doen. In de eerste briefwisseling van ‘Lieve Inclusieve’ in Theatermaker deelden Nan van Houte en Neske Beks hun ervaringen. Daarna nodigden ze andere koppels uit om het gesprek voort te zetten. Nadat eerder Ira Kip en Samora Bergtop aan bod kwamen, is het nu de beurt aan Shishani Vranckx en Nyiragasigwa Hens.

In de briefwisseling zijn de schrijvers het met elkaar eens dat inclusiviteit nog een lange weg te gaan heeft. ‘IEDEREEN betrokken maken met zijn/haar/hun kwaliteiten zonder ego of angst voor die kwaliteiten kan toch niet zo moeilijk zijn? But they (beleid, instituten) failed, zwaar!!’, schrijft Hens.

Vranckx beschrijft onder meer haar verschillende ervaringen met racisme in Nederland en België: ’trek de Nederlandse koelkast open en je ziet dat de broccoli rot is, vandaar die stank. Recht voor je raap, lomp. Trek de Belgische koelkast open, maar je ziet niet waar die stank vandaan komt. Eerst die hele koelkast leeghalen om erachter te komen dat de melk zuur is.’

Hens vertelt ook over haar ervaringen in de queer community: ‘Dan doet Antwerp Pride, een voornamelijk op mannen gerichte witte organisatieeen voorstel: “Kom je op proef in ons team?” Dat het team vooral uit witte mannen bestaat, dat er wordt uitgepakt met de enige zwarte man in hun organisatie om de diversiteitskaart te legitimeren, dat er nog één andere vrouw in het team zit, dat wit privilege hen met de paplepel is meegegeven. Wist ik. En nog zeg ik “ja”.’

Illustratie: Shamisa Debroey