Astrid van Eck gaat deze maand niet op. De actrice zou beginnen met de repetities van Een vrouw bij het raam op het Zeeland Nazomerfestival. Nu maakt ze Facebookfilmpjes met Quarantainegeheimen, over thuis zitten en wat je daar doet. Ondertussen probeert ze verder te schrijven aan een toneeltekst.

‘Ook ik had dus een nieuwe hobby nodig’, vertelt actrice Astrid van Eck in een filmpje op haar Facebookpagina. ‘Ik had voor de home-school schrijfopdrachten verzonnen voor mijn kinderen: “Stuur een kaart naar iemand, of een brief!” Dat kan ik zelf ook, lekker knippen en plakken.’ Fluisterend vervolgt ze in het filmpje: ‘En toen vond ik in mijn huis een opslagplaats van allemaal mooie plaatjes die ik al hónderd jaar verzamel. Wat dáár uit tevoorschijn kwam…’ Het resultaat van het ingenieus knip- en plakwerk komt in beeld: een geopende kaart met binnenin gedichtjes, een vakje voor een theezakje, een quarantainemedaille, en een persoonlijk briefje. ‘Zo ben ik lekker creatief bezig en zit ik niet de hele tijd te zeiken op mijn kinderen’, besluit ze.

Het is het tweede deel van haar Quarantainegeheimen, ironisch-grappige filmpjes over thuiszitten en wat je dan doet. Door de telefoon vertelt ze hoe het idee ontstond. ‘De enige vlogs die ik ooit had gemaakt waren met collega’s, om de bezoekersaantallen van onze voorstellingen op te krikken. Nu ging het om alledaagse voorvallen, die ik normaal gesproken aan vriendinnen vertel. Het eerste filmpje was over een zak met voorgesneden groenten waar ook rode pepertjes tussen zaten, die mijn dochters van 7 en 11 jaar niet eten. Ik was bezig al die piepkleine stukjes peper één voor één uit de pan te vissen, en dacht: “Waar ben ik mee bézig?” Ik ben een verhalenvertelster, en wil dat dan delen. Zo kwam ik op het idee voor filmpjes met quarantainegeheimen. Over hoe awkward het is, wanneer je thuis met dit soort dingen bezig bent.’

Wat de filmpjes zo leuk maakt? Haar subtiele stembuigingen, van ironisch naar ingehouden enthousiast of juist enorm gehaast, en het onhandige beeld van een half zichtbaar gezicht of de close-up van een pan vol uitvergrote groentestukjes. Na het kaartenfilmpje kreeg ze steeds meer reacties. ‘Mensen vroegen: “Doe mij ook zo’n kaart!” Ik maak er nu twee per dag, voor een bekende of iemand die in mineur zit, met een anekdote of een paar regels uit een toneeltekst. Ik was verbaasd dat mensen daar zó blij mee zijn. Maar ik kreeg een kaart terug en dacht: iemand heeft voor mij zitten plakken en schrijven. Iemand doet dit. Liefde op een stukje papier; dat is het.’

Astrid van Eck speelt in het theater, in films en tv-series. In 2013 won ze de Columbina voor haar rol in Honingjagers en vorig jaar werd ze genomineerd voor de Theo d’ Or voor een mannenrol, die van Petruchio in Het temmen van de feeks van Toneelschuur Producties. Deze maand mei zou ze beginnen met de repetities voor de voorstelling Een vrouw bij het raam van Zeelandia, die op het programma stond van het Zeeland Nazomerfestival.

‘Het stuk is geschreven door Eva Jansen Manenschijn en gaat over een oude vrouw, gespeeld door Frieda Pittoors, die is blijven rouwen om haar op zee omgekomen man. Ik zou haar dochter spelen, maar het hele festival is met één algemene mail afgelast. Ik vind dat op zijn zachtst gezegd pijnlijk, en ik denk ook dat er meer mogelijk is in het theater dan nu toegelaten wordt. We hadden kunnen proberen om er in de KNRM-loods bij Westkapelle een anderhalvemetervoorstelling van te maken. Het is niet alleen je creativiteit die dan wordt gestopt, het is je inkomen, je leven. Veel gezelschappen zetten voorstellingen nu online, maar acteurs krijgen daarvoor niet betaald. Vaak wordt er niet eens toestemming gevraagd. Al benoem je het: “Sorry, we kunnen je hiervoor niet betalen.” Zó roekeloos, dat kwetst mij. Het was een soort rouwproces.’

Het thema van de afgelaste voorstelling Een vrouw bij het raam lijkt een beetje op het toneelstuk dat ze zelf schrijft, en waarmee ze al een tijd geleden begonnen is. ‘Je zou denken dat ik daar nu tijd voor hebt, maar concentreren is lastig. Het stuk gaat over een man en zijn overleden vrouw die beiden vertellen over hun leven. De man voelt zich zó schuldig over het verloop van het leven van zijn vrouw, en het falen daarvan, dat hij besluit om haar rol over te nemen. Hij vindt dat zij meer recht op doorleven heeft dan hij. In mijn tekst is zij ook op het toneel aanwezig en ziet wat hij doet en zegt. In hoeverre ben je verantwoordelijk voor het leven van een ander? Dat is wat ik me afvraag tijdens het schrijven. Ook ik kan altijd méér doen dan ik doe. Niet alleen stoppen met het eten van vlees maar ook met vis. Bij Amnesty International of Greenpeace gaan werken, met mijn schepnet de zee opvaren om plastic uit het water te halen. Er is nooit een grens aan de mogelijkheid om goed te doen.’

De actrice is blij dat ze nog steeds verhalen kan vertellen. ‘Een verhaal herinnert je eraan hoe kwetsbaar en vergankelijk het leven is. Het is wat het is, en het is troostend om dat bevestigd te krijgen. Op iedere kaart die ik stuur, schijf ik: ‘Gelukkig is er altijd nog de liefde.’ En vanmiddag maak ik een filmpje over mondkapjes naaien.’