In het boekje Het Zuidelijk Toneel, 1990-2000, dat verscheen ter gelegenheid van het vertrek uit Eindhoven van Ivo van Hove en Jan Versweyveld naar Toneelgroep Amsterdam, schreef Hana Bobkova een tekst over de speelstijl die onder hun leiding werd ontwikkeld. Ze beschrijft hierin niets minder dan een mensbeeld zoals alleen de taal van het theater dat kan evoceren. Dit artikel is bij uitstek een voorbeeld van haar manier van kijken en denken, van haar theaterfilosofie.
Op 2 september vond tijdens het Nederlands Theater Festival de feestelijke boekpresentatie plaats van Nederlandse Mime, een monografie van de theatervorm mime zoals die zich in Nederland heeft ontwikkeld, van Marijn de Langen. Het is het eerste boek dat de geschiedenis van en het denken binnen de mime beschrijft, en De Langen doet dat simpelweg geweldig, met grote kennis van zaken en veel liefde voor haar onderwerp. (meer…)
In een snikhete synagoge in Paramaribo vroeg ik de mevrouw of ze wilde zitten tijdens het interview. De 70-plusser keek me beledigd aan alsof ik haar wegzette als bejaarde en zei ‘neen’. We bleven dus staan op het witte zand dat door heel de synagoge gestrooid was. Dat lag er voor de demping en in de hoop dat -mocht er brand uitbreken- het oude houten gebouw minder snel zou afbranden. Ik voelde het bloed uit mijn hoofd wegtrekken richting dat zand. Met de geluidsrecorder in mijn hand en de koptelefoon op, greep ik zelf maar naar een houten bankje. ‘Even zitten hoor.’ (meer…)
Ze schelen maar elf jaar in leeftijd, toch ontwikkelden ze zich tot dansmaker in een heel andere omgeving. Nicole Beutler (1969) zonder computer en internet, Jefta van Dinther (1980) met. Van Dinther in een nog internationaler georganiseerde danswereld dan Beutler. (meer…)