Wie met enige regelmaat op een strand te vinden is ergens aan de Atlantische Oceaan, of dat nu bij IJmuiden is of in Lomé (West-Afrika), kan het niet ontgaan zijn. De zeeën verworden in rap tempo tot snelwegen voor reusachtige containerschepen die in onafzienbare files opdoemen aan de horizon, zo ver het oog reikt. (meer…)
Gesculpteerde pruiken, meterslange avondjurken met honderden rhinestones en een badpakken-ronde: afgelopen vrijdagavond streden negen drag queens voor de titel Queen of the North Continental. In deze schoonheidswedstrijd, of pageant, staat de ambacht, precisie en uiterlijke perfectie van de kunstvorm van drag centraal en wordt die met vakkundigheid gevierd.
Al sinds 1980 strijden drag queens van over de hele wereld om de titel Miss Continental, maar sinds vorig jaar is Queen of the North Continental in het leven geroepen. Een voorronde waarin drag queens uit Noord-Europa strijden voor de titel en een verderzetting van hun weg naar de kroon in de finale in Chicago. Een zevenkoppige jury, waaronder Nikkie de Jager en musicalster Carolina Dijkhuizen en de huidige Miss Nederland Rikkie Kolle, beoordeelde vrijdag 14 juni in The Harbour Club in Amsterdam de queens aan de hand van verschillende onderdelen waarin hun charisma, uniqueness, nerve and talent wordt getoetst.
Na een aantal openingsacts, waaronder een publieksopwarming, een lipsync duet tussen Vanessa Van Cartier en de huidige Miss Continental Zhané Dawlingz, en een re-enactment van Todrick Hall’s Nails, Hair, Hips, Heels, breekt de wedstrijd dan eindelijk aan. Negen queens in gorgeous gowns lopen in een nette rij het podium op. De host van de avond, Skyla Versai, een queen met een scherpe tong en een hilarisch gevoel voor timing, gaat alle kandidaten af door middel van een klein eerste introductiepraatje, waarin ze een paar ogenschijnlijke makkelijke vragen stelt, zoals ‘Waarom doe je drag?’, of ‘Waarom denk je dat de jury jou deze titel zou moeten geven?’ Het levert nogal korte antwoorden van de queens op, die niet erg diepgravend en nogal generiek en ijdel zijn. Maar goed, misschien zijn dat gewoon de zenuwen voor het startschot. Let the game begin!
Badpakkenronde
Het eerste onderdeel van de pageant gaat van start: de badpakkenronde. Wat deze ronde zo interessant maakt, is dat je als publiek wordt uitgenodigd om naar het technische aspect en het ambacht van drag te kijken. Welke queens slagen erin om de volledige illusie van hun transformatie te laten zien? Who is able to sell the full female fantasy? De details van hun outfits zijn hierin ontzettend belangrijk: een gat in de zoom van het badpak, een panty die een paar centimeters is afgezakt, een breast-plate die te duidelijk zichtbaar is of te weinig vulling in de heupen: het zijn allemaal elementen waar je als queen punten op verliest, of wint.
De meer geraffineerde queens denken aan álle details: sieraden, een zonnebril, en het volledig neerzetten van een look. En dan komt er nog een ander element bij kijken: de performance van het lopen van de runway. Waar de ene queen wat onhandig en met een weinig stralende houding over de runway loopt, glijdt de volgende met elegantie en fierceness over het podium om verschillende momenten een pose aan te nemen en met haar charme de zaal omver te blazen.
Het is een bonte en sprankelende avond. Naast het officiële gedeelte wordt het publiek om de haverklap van glamoureuze intermezzo’s voorzien. Bijna alle juryleden klimmen het podium op en laat zien we ze in huis hebben – van een optreden van lipsync-assissin Dawlingz tot een acrobatische act van de huidige Mister Continental Noel Anaya. In welke andere wedstrijd klimt een jurylid tijdens de pauze in zijn zwart-glinsterende slip het podium op om als een flexibele Adonis zichzelf in het rond te slingeren? Rond de hele avond hangt een ambiance van vrijheid, durf, geliktheid en ambacht: op dit podium staan grote entertainers van een hoog niveau.
De talentshow
Tijd voor de tweede ronde: de talentshow. Hierin krijgen alle queens de ruimte om een act te laten zien, die ze op eigen wijze hebben mogen invullen en vormgeven. In de praktijk zorgt dat niet voor een enorme verscheidenheid aan acts: bijna iedereen doet een lip-sync, op Miss Peaches (die Verenigd Koninkrijk en Schotland representeert) na, die live een lied te gehore brengt. Maar ook in hoe je een lip-sync aan je publiek presenteert, zit een grote waaier aan mogelijkheden.
Paola Hoffmann (Italië) en The Only Latex (Schotland) doen dat allebei met een emotionele ballad met halverwege een reveal. Zonder grote showelementen of dansers, rust hun act voor het grootste gedeelte op het belichamen van de emotionele kern van het lied. Hoffmann slaagt daar het beste in, door op het hoogtepunt van haar nummer al haar wanhoop, verdriet en vuur in haar lip-sync te smijten. Op die manier dwingt haar performance de volle aandacht op van het publiek.
Er zijn ook queens die wat theatralere elementen proberen in te zetten. Laryn Gitis (Ierland) verbeeldt een scène tussen een vrouw en haar geliefde, die ze later in het nummer vergiftigt én doodschiet. Het heeft de potentie om een theatraal camp moordfestijn te worden, maar helaas blijft het geheel te voorzichtig en niet over the top genoeg, waardoor het plezier en daarmee de zeggingskracht van haar act minimaal blijft.
Ook Miss Nyongbella (Kameroen en het Verenigd Koninkrijk) heeft ondanks haar bubbly persoonlijkheid wat beginnersmoeilijkheden. In haar act verbeeldt ze een rups die uit haar cocon breekt en zichzelf als de vlinder opent die ze van binnen is. Door technische moeilijkheden – ze krijgt haar korset niet voor het hoogtepunt van het nummer los, en haar waaiers met glanzende stof raken in elkaar verstrikt – blijft deze vlinder nog wat worstelen om haar vleugels uit te slaan. Ze is ook nog een baby queen – ze doet pas één jaar aan drag – en ik ben erg benieuwd hoe ze zich door meer grip te krijgen op de technische kant van drag verder zal ontwikkelen.
Dan zijn er nog een aantal queens die hun talent samen met een ensemble van dansers tentoonstellen. My Little Puny en Janey Jacké, vertegenwoordigers van Nederland, zetten beiden een Broadway-geïnspireerde act neer, waarin choreografie, theatraliteit en lip-sync skills bij elkaar samenkomen. Jacké zet een nagenoeg perfect uitgevoerde versie van ‘Be Italian’ uit de musical 8 1/2 neer, inclusief tamboerijn intermezzo. My Little Puny’s act heeft een theatrale start, waarin ze als dominatrix een man met haar zweep vertelt wat hij moet doen. Dan breekt de act open naar een musicalnummer over een vrouw die gewoon op zoek is naar echte liefde. Je ziet dat beide queens veel ervaring op het podium hebben, en het ensemble van dansers tilt hun act naar een hoger niveau.
Ook Angels Wings (Curaçao en Nederland) en Paloma Lust (Maleisië en Nederland) zetten allebei een indrukwekkende act neer. Wings vertolkt het nummer ‘Stand Up’ uit de film Harriet, waarin ze een oproep doet voor vrijheid en community, ondersteund door een groep opzwepende dansers. Lust brengt een zeer dansbare clubhit op het podium, waarin ze elementen van traditionele Maleisische dans verwerkt. Eerder benoemde ze de moeilijkheden die gepaard gaan met opgroeien als queer persoon in een hevig religieus land. Het meebrengen van elementen uit haar cultuur, onderstreept het belang dat zij op deze manier hier haar kunst kan delen met dit publiek.
De laatste vijf
Na de derde ronde, Evening Gowns, waarin alle queens zichzelf met meterslange jurken die tot de grond vallen over de smalle runway presenteren (wat een uitdaging!), is het tijd om de top vijf bekend te maken. Hoffmann, Jacké, Puny, Lust en Peaches blijven over. Nu start de Q&A-ronde. Zij krijgen allemaal één voor één een vraag van de jury voorgeschoteld, waarin de uitdaging voor hen ligt om in het moment een eerlijk, zelfverzekerd en authentiek antwoord op te geven.
Dat lijkt lastiger dan gedacht. Nadat Paola Hoffmann wordt gevraagd: ‘What is most precious to you in life?’, lijkt ze een totale black-out te krijgen. Na zichzelf meermaals te verexcuseren te zeggen, komt ze dan toch hakkelend op een antwoord dat richting ’the power to dream’ lijkt te gaan. Ook de andere queens geven niet bijster interessante of diepgaande antwoorden. Na antwoorden als ‘my family and friends’, ‘my talent’ en ’to be united in the moment’, overtuigt Paloma Lust het meeste door trefzeker te antwoorden: ‘My pride, my freedom and my dignity.’ Ik zie een queen die weet waar ze voor staat en zich bewust is van de positie die ze op dit podium door haar ambacht heeft verworven.
Dan is het tijd voor de jury om op basis van alle onderdelen de winnares van deze editie aan te kondigen: Janey Jacké gaat er met de titel vandoor. Samen met first runner-up My Little Puny en second runner-up Paloma Lust vliegen zij naar Chicago om Nederland te representeren en te strijden voor de titel: Miss Continental 2025.
Na de kroning van Jacké, neemt een geëmotioneerde en trotse Marco Valk, producent van the Dutch Drag Dynasty, het podium. ‘Drag is een kunstvorm die een groter podium verdient dan het nu in de wereld heeft.’ In een treffend slotwoord benoemt hij dat drag queens strijders zijn en aan de frontlinie staan om te vechten voor sociale rechtvaardigheid en gelijkheid. En dat terwijl ze, gehesen in te strakke korsetten, in kilo’s zware jurken en met aan hun oogleden vastgelijmde nepwimpers, een stralende glimlach om hun gezicht dragen. Deze explosieve uitbarsting van creativiteit verdient inderdaad een groot podium, om gezien en ervaren te worden door een nog groter publiek.
Foto’s: Marc Verhees