Voor de derde keer presenteert Festival De Karavaan de Winterkaravaan, ditmaal in het gebouw van een voormalige krantendrukkerij in Alkmaar. Vijf geselecteerde jonge theatermakers die niet langer dan vijf jaar zijn afgestudeerd presenteren een voorstelling van ongeveer twintig minuten. Opvallend is dit keer het performance-achtige karakter dat veel voorstellingen kenmerkt.
Ik begin mijn tocht door de drukkerij met Ver van mijn boom waarin Janna Adank en Daisy Hagendoorn twee appels spelen, Lady en Elstar. Dat doen ze buitengewoon charmant met originele teksten en een aanstekelijk enthousiasme. Het is vooral grappig hoe de twee appels hun reis naar de consument beschrijven.
Voor Grondbeginsel staan we in een grote lege hal waar Cassandra Onck en Cedric Wiegel ons beloven dat we onder meer op bezoek gaan bij de familie Blokdijk uit De Rijp en langs gaan bij de Molen van Piet. De teksten, afkomstig uit mobiele speakers die het duo als het ware opgraaft, zijn grotendeels onverstaanbaar, waardoor de op zich aardige vondst weinig zeggingskracht heeft.
Luuk Weers presenteert in Absorptie een performance waarin hij de nietigheid van de mens wil onderzoeken. Na een grappig spel met een soort levensgrote knikkerbaan verdwijnt Luuk uiteindelijk goeddeels onder de grond waarbij hij mij en andere bezoekers in onverschillige verwarring achterlaat.
Franziska Menge creëerde De kleine dood waarin Jasper Koopmans op aanstekelijke wijze de heroïsche liefde van een soldaat voor het vaderland uitbeeldt, zoals we kennen van foute propaganda-affiches. Eenmaal op het slagveld gaat hij langzaam ten onder in een fraai opgebouwde woordeloze performance waarin de aantrekkelijkheid van de stoere soldaat al snel is verdwenen.
In Vlag zien we drie zangers die aanvankelijk figureren in Mozarts Zauberflöte, maar dat verandert als er plots een Nederlandse vlag gehesen wordt en het libretto uitmondt in een discussie over nationalisme. Collectief Ludwig bestaat uit vier makers die in 2017 afstudeerden aan de opleiding muziektheater van ArtEZ. Vlag is komisch, eigenzinnig en blijkt vooral ook een verrassing door de uitermate krachtige zang van Milou Peters.
Het is mooi dat de festivalorganisatie dit keer vooral veel behoorlijk eigenzinnige theatermakers uitkoos. Het publiek kan bij het verlaten van de drukkerij zijn voorkeur achterlaten. Een van de vijf makers krijgt tijdens de zomereditie van Karavaan de gelegenheid de korte performance uit te werken tot een volledige voorstelling.
Foto: Moon Saris
