Zo sta je in het boothuis van de Delftse Roeivereniging, waar zojuist een roeier te water raakte, maar waar binnen een stukje Chileense geschiedenis wordt verhaald. En zo sta je in een negentiende-eeuwse kerk, waar ’s ochtends de remonstranten nog dienst hadden, maar die ’s middags het domein is van generatie Y. Dat is de charme van het Delft Fringe Festival: op de route langs jonge theatermakers ontdek je allerlei onbekende pareltjes in de Delftse binnenstad.

Het elfdaagse festival presenteert 51 korte voorstellingen die op 21 verschillende locaties in Delft spelen. Als bezoeker kun je van voorstelling naar voorstelling lopen, of eens gek doen en per boot (Delft Fringe biedt canal tours aan) aanmeren. De eerste stop is bij het Cultuurlab. Hier speelt danscollectief Chronos, bestaande uit vijf afgestudeerde dansers van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, hun voorstelling The Three Graces.

De perfecte vrouw
Op een vloerkleed staan drie jonge vrouwen in bevallige poses. ‘The Three Graces by Rubens’, zegt een van hen, waarna ze op commando de in een cirkel dansende vrouwen van dit schilderij uitbeelden. Ze reproduceren op die manier verschillende poses van bekende schilderijen, onder andere Primavera van Botticelli.

Wanneer ze beginnen op te sommen aan welke eisen het perfecte vrouwenlichaam volgens Rubens moest voldoen, slik je toch even. Iets zwaarder dan gemiddeld, maar niet te zwaar. Volle, ronde borsten met vooruitstaande tepels. O ja, en de afstand tussen de tepels en de navel en de borsten moet precies gelijk zijn.

Zo speelt Chronos succesvol met de perceptie van haar publiek, dat ondertussen naar de danseressen kijkt die absoluut niet aan dat ideaal voldoen. Dat vertalen ze naar de hedendaagse (clubdans)cultuur, waarin het vrouwenlichaam nog altijd wordt geobjectiveerd. Zoveel is er niet veranderd.

Chileense liederen in een boothuis
De tocht vervolgt richting het boothuis van de Delftse Roeivereniging. Tussen de aan weerszijden opgeborgen roeiboten, staan helemaal achterin Pauline ten Böhmer en muziekduo Alante met Violeta in Nederland, een voorstelling over de Chileense activiste en vernieuwer van de Chileense liedcultuur Violeta di Parra.

Ten Böhmer kruipt in de huid van Di Parra en herinnert de melancholiek aan het eind van haar leven en de strijdbaarheid rondom de revolutie in melancholische Chileense liederen. Met twee muzikanten en gitaren, percussie- en fluitinstrumenten laten ze hun publiek kennismaken met de Chileense liedcultuur. De culturele en geschiedkundige context rondom de liederen en de gevoelens van Di Parra blijven achter, waardoor het plaatsen van de emoties wat lastiger is.

Whatsappen in de kerk
In de sober ingerichte Genestetkerk is Mag het even stil zijn? van Project Y te zien. De kerk is ingericht als installatie die de gedachtenwereld van Y, een meisje dat haar generatie vertegenwoordigt, laat zien. Vluchtige whatsapp-gesprekken op de muur tonen oppervlakkige conversaties: ‘Hoe gaat het?’ ‘Goed. Met jou?’ ‘Ook goed’. Een laadbalk op een computerscherm gaat achteruit. Erboven staat de tekst ‘Taken uitvoeren’. Eronder: ‘Laat maar’.

Ertussendoor klinkt zangerig de constante twijfel van Y: slapen, en ontsnappen aan de chaos en prestatiedruk. Of wakker zijn, want er moet nog zoveel gebeuren. Van boven op het balkon kijkt Y toe op haar eigen gedachten, haar handen gevouwen, biddend. De installatie vormt een interessant concept en goede aanzet tot reflectie op generatie Y, maar blijft daar nog iets te veel in hangen om ook een nieuw inzicht te kunnen brengen.

Foto Chronos: Jurjen Bolsenbroek