Tegen het decor van een verlaten Maastricht en een BIS-gezelschap in crisis, proberen de twee artistiek leiders van Toneelgroep Maastricht – Servé Hermans en Michel Sluysmans – zich te verhouden tot de nieuwe coronarealiteit. Hoe hou je je relatie, je affaire én je gezelschap levensvatbaar in tijden van quarantaine?

Dat is het uitgangspunt van Lockdown, een scenario van Luuk van Bemmelen, over trouw en ontrouw (in artistieke, en vooral ook in relationele zin). Als ze, samen met hun respectievelijke partners Romy Roelofsen en Lore Dijkman, besluiten om de Oresteia te bewerken tot een zes uur durende livestreamvoorstelling, gaan fictie en werkelijkheid steeds meer met elkaar aan de haal. De affaire van Sluysmans en Roelofsen komt onder druk te staan, de spanningen in de huwelijken lopen op, er wordt getwijfeld aan de koers van het toneelgezelschap. Een illustere verdwijning zet de boel op scherp.

Lockdown, geregisseerd door Pieter Kuijpers, is opgenomen met twee webcams en twee telefooncamera’s en speelt zich af in de tweede helft van maart, toen het land werd overvallen door de beperkende coronamaatregelen. De film is vanaf gisteren te bekijken via online filmplatform Picl.

Voor de theateringewijde zijn de vele knipogen en verwijzingen naar de toneelsector – die zich sinds de theatersluiting vol overgave (en met wisselend resultaat) stort op onlinetoneel – erg vermakelijk. De personages worden met een geestige dosis zelfspot vormgegeven.

Parallel aan (het repetitieproces van) de Oresteia, reflecteren de personages/acteurs (die grens wordt expres lekker diffuus gehouden) – soms onbewust – op hun eigen levens. Dat is in het toneel een bekende methode om thema’s te exploreren en een voorstelling naar het nu te trekken, en die leent zich ook uitstekend voor de houtje-touwtje vorm van dit videocall filmformat.

Maar voordat het uitdiepen van de personages in deze confronterende tijd en setting tot echt spannende inzichten heeft geleid, verschuift de focus naar het wat al te dunne plotlijntje. De anekdote zie je werkelijk van mijlenver aankomen, wat voor een zelfverklaarde thriller toch tamelijk jammer is. De dialogen laten weinig te raden over en het spel van de toch al wat karikaturale personages is vaak erg illustratief.

Zo blijft Lockdown onnodig aan de oppervlakte. Het potentieel interessante huwelijk tussen toneel en film levert hier nog geen elkaar versterkend geheel op. In een tijd die zowel vraagt om vermaak als duiding, biedt Lockdown vooral dat eerste.

Beeld: Herman van Bostelen met daarin een still uit Lockdown

Gezien: Lockdown van Toneelgroep Maastricht en Pieter Kuijpers, scenario: Luuk van Bemmelen.