Wat ooit als een niche-festival begon, groeide uit tot een uniek festival met tentakels en een netwerk over de hele wereld. Twintig jaar geleden startte Cinedans onder de bezielde leiding van Janine Dijkmeijer en Hans Beenhakker, klein en bescheiden met een eendaagse special in De Balie. Sindsdien groeide de aandacht voor de dansfilm. In een samenwerking met Fonds Podiumkunsten en het MediaFonds kwam er bijvoorbeeld budget vrij voor films van (jonge) dansmakers, Point Taken, waarbij ook de NTR aanhaakte. Intussen groeide Cinedans langzaam en gestaag uit tot een meerdaags festival, dat een aantal jaren werd ondergebracht bij Julidans maar uiteindelijk aansluiting vond bij de perfecte plek; EYE Amsterdam.

Belangstellenden die liever thuisblijven kunnen een passe-partout aanschaffen en ook online (Cinedans Web) veel zien tot eind van de maand. Maar sommige films moet je vooral op het grote scherm zien, aldus de organisatie die gisteren aftrapte met de gebruikelijke openingsceremonie vol vooral korte fragmenten, waarbij het gehele programma onder de aandacht werd gebracht en host Thomas Bos, performer en (film)maker van het ‘boyscollectief’ 155, in eigen stijl de avond aan elkaar reeg.

Al zet dit openingsprogramma de deuren wagenwijd open voor het (internationale) netwerk, het ‘opwarmconcept’ mag ook wel eens om. Liever zien we natuurlijk volledige films! Met de inbreng van een drietal ultrakorte films werd de behoefte enigszins bevredigd. Vooral Life Left Behind van Valia Phyllis Zwart en Anna Einemo Frøysland beklijft. In deze Noorse film probeert een vrouw zich te verzoenen met haar herinneringen. Heden en verleden versmelten tijdens een bijzondere autorit door het platteland.

‘Film begint in de dans tot de beroepspraktijk te horen’, stelde directeur Martine Dekker in 2021 tijdens een interview in NRC vast. In 2013 nam ze het stokje over van Dijkmeijer. Ze zag hoe de aandacht voor de dansfilm groeide en nog eens een enorme boost kreeg tijdens de coronaperiode. Cinedans is veel meer dan een dansfilmfestival en vooral een platform; een onmisbare katalysator van het genre. Er worden workshops georganiseerd voor professionals (Moving Media Lab) en Cinedans organiseert al vanaf de oprichting internationale tournee-programma’s. Het netwerk is enorm. Het festival is dan ook vooral een moment voor alle partijen en partners om elkaar te treffen, inspireren en nieuwe plannen te ontwikkelen.

Naast de vaste programma-onderdelen als ’the shorts-competition’ en een reeks documentaire films toont Cinedans ‘Fest’ dit keer de special Breaking the Chains (zaterdagmiddag 23 maart), die in een serie korte films de pijn (en heling) blootlegt van een (post)koloniale geschiedenis. Wintimedium Marian Markelo kondigde de programmalijn eigenlijk al aan tijdens haar rituele openingceremonie. Gastcurator Helena Jonsdottir, voormalig danser en filmaker, selecteerde vijf uiteenlopende IJslandse producties; films waarin de worstelcultuur, het licht en de natuur van dit land een plek heeft. Uiteraard dit jaar ook aandacht voor de beste films uit 20 jaar Cinedans.

Het meest nieuwsgierig werd ik naar de lange film Kite Zo A: Leave the Bones van de Canadees-Haïtiaanse maker Kaveh Nabatian, die oude en nieuwe Haïtiaanse rituelen mengt in overweldigende, kleurrijke beelden en daarin de geschiedenis blootlegt van een volk, dat zichzelf tijdens een opstand in 1791 bevrijdde van de slavernij. Nabatian werkte samen met lokale dansers, muzikanten, vissers, rolschaatsers en priesters. Het zijn hoopvolle beelden in een land dat opnieuw onder grote druk staat.

Foto: Klaus Rødahl – Tilbakelagt liv (Left life behind)