Op het laatste weekend van het Amsterdam Fringe Festival 2019 zag Moos van den Broek zelftwijfel, activisme en rituelen. 

Het werk van de Toneelacademie Maastricht kent doorgaans sterke conceptuele uitgangspunten, zo ook Great People, waarin Emma Buysse (acteursopleiding) en Luna Joosten (regie opleiding) een vertwijfelde generatie jonge mensen neerzetten op de startblokken van een zwembad. Klaar om hun volwassen leven te starten en in het diepe te springen treffen we hen net voor de sprong. De schreeuwerige ‘activiste’, de hoofdrol gespeeld door Buysse, blijkt uiteindelijk vol zelftwijfel te zitten. We duiken in haar hoofd, terwijl de andere personages zich ieder op hun eigen manier tegen haar afzetten.

Great People een zeer interessant werk, dat veel vertelt over de vraagstukken van jongeren van nu. Teksten zijn speels, functioneel puntig (liever een linkse slet dan eenmaal met Thierry naar bed) en verwerken soms geestig teksten uit popsongs. Toegankelijk en origineel is de vorm, die ook choreografie en schlager mengt. Buysse en Joosten laten evenwel nog kansen liggen door veel nadruk te leggen op het personage van Buysse. Hopelijk wagen de twee makers zelf nog een sprong in de diepte.

Activisme is ook een thema in het werk van Project Zahira, een gezelschap dat zich bekommert om vrouwen die te maken hebben (gehad) met seksueel geweld. Initiator is Zahira Mous, ooit slachtoffer van de Braziliaanse ‘heler’ John of God. Spiritualiteit en healing zijn belangrijk uitgangspunten in de vorm die het vrouwencollectief hanteert zowel in hun workshops als in hun performatieve werk. Reclaiming the Goddess, een dansvoorstelling uitgevoerd door met 5 dansers en een cellist, kent dan ook herkenbare rituele uitgangspunten compleet met water, kleuren en geuren. Toch is de taal van de choreografie vooral geënt op de moderne dans.

Danstechnisch mankeert er niets aan dit werk en visueel ziet alles er tot in de puntjes verzorgd uit. Maar inhoudelijk blijft Reclaiming the Goddess aan de oppervlakte. Wat we krijgen te zien is een groep vrouwen, die zichzelf verliest en weer onder controle krijgt. Alles drijft op esthetiek. Rode vrouwelijke kostuums worden ingeruild voor donkere anonieme tenues, vervolgens keren de vrouwen ‘verlicht terug’ uit hun impasse in witte futuristische outfits. Door alle scènes heen verschijnt steeds weer opnieuw de ‘Goddess’ met haar lange rode gewaad. Jammer, die anekdotiek voegt niets toe aan de choreografie.

Een zekere rituele insteek kent ook het bescheiden Minus 9, een een op een performance van beeldend kunstenaar Karla Isidorou en muzikante Alexandra Bellon. We komen binnen in een klein kamertje waar de twee tegenover je zitten. Met poëtische teksten en gebaren leiden ze hun ritueel in, dat de intieme grens tussen performer en toeschouwer ruimschoots overschrijdt.

Het beschrijven ervan betekent ook veel verklappen. De korte performance laveert tussen een theatrale ervaring en een sessie osteopathie. Centraal middelpunt is het oor, dat wordt gemanipuleerd, op zo’n manier dat geluiden van het lichaam komen bovendrijven en een ware soundscape vormen. Wie zich overgeeft heeft een bijzondere ervaring.

Foto: Great People van Emma Buysse en Luna Joosten, Claudia Willmitzer