Misschien was de Westerkerk de schuld. Met z’n kleine en volgestouwde ruimte kon die onmogelijk een ervaring opwekken van bros eiland in de eindeloze zee. Met de kansel als middelpunt van het concert dan nog: je kan er wel zielen tot inkeer brengen, maar met vervoerende muziek valt zoiets moeilijk te rijmen. (meer…)
En wederom trekt ze onverdroten voort, Karlijn Kistemaker. En waarom zou ze niet? Twee weken geleden werd bekend dat ze de Charlotte Köhler Prijs krijgt, een aanmoedigingsprijs ter grootte van 30.000 euro. ‘In de voorstellingen van Kistemaker vervaagt de grens tussen realiteit en theater en groeit het inzicht dat verbeelding en werkelijkheid onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn’, schreef de jury in haar rapport. (meer…)
Tussen al die bombast en magische effecten op Oerol, is de op drie dagen gepende solo van Laura van Dolron een verademing. Haar angst voor het bos leidt tot een bespiegeling over elkaar én jezelf aanvaarden zoals we zijn – net zoals bomen en baby’s doen. (meer…)
Wordt het niet eens tijd dat Ko van den Bosch een prijs krijgt? Een oeuvreprijs zou ondertussen op zijn plaats zijn, dunkt me. Als dat er niet in zit is het misschien een idee om de prijs voor meest productieve theatermaker van het seizoen in het leven te roepen. Als schrijver en/of regisseur was Van den Bosch alleen al in 2018 betrokken bij maar liefst zes voorstellingen, tezamen (inclusief deze) op theaterkrant.nl goed voor 23 sterren. Vivaldi Code Rood, The bright side of life, Revolutie van de mislukking, De wilde deerne en Missie zkt. Massa: allemaal Van den Bosch. En daar komt nu het overrompelende Instant Love bij. (meer…)
Collectief Walden neemt je op Oerol mee in hun associatieve ‘samenstelling’ van tekst, beeld en muziek rond het thema warmte. Dat levert boeiende bespiegelingen op, maar de vele puzzelstukken communiceren te weinig met elkaar om ons in vuur en vlam te zetten. (meer…)
Vijf vormeloze hoopjes zwarte stof krioelen door het witgele zand. Alsof ze na een springvloed zijn achtergebleven, meegesleurd door de zee het land op en nu spartelen op het droge. Er klinken teksten, losse woorden, zinnen. In vele talen. Daar iets Italiaans, elders iets Portugees of Zwitsers. (meer…)
Strandpaal 18 is de gedroomde Oerol-locatie: ver in oost, aan het Noordzeestrand dat immens weids en uitgestrekt is. De branding ruist, de verte is eindeloos. Hier in het strandzand bouwen deelnemers van de Expeditie Oerol overdag rechthoekige sculpturen van zand die als een soort betonnen pilaren, variërend in hoogte, verspreid staan. ’s Avonds bij de voorstelling UNIFORME Remain door het Belgische dansgezelschap Garage 29 en Grofweg Architecten breken twee performers de zandsculptuur af, begeleid door hevige, elektronisch-monotone beat. (meer…)
Een witte tent op het Groene Strand op Terschellings Oerol biedt plek aan een theatercollege of voorleesoptreden van Nyk de Vries. Deze binnenlocatie is wel jammer, Oerol hoort toch echt buiten te zijn. Maar gezien de powerpointpresentatie die De Vries geeft in de uitvoering Tongen is binnen wel begrijpelijk. (meer…)
Figuranten zijn opeens hot. Na de Bellevue-voorstelling Huzarenstuk over figuranten op een filmset, brengt ook regisseur Maren E. Bjørseth in Stones in his Pockets op Oerol filmfiguranten ten tonele. Het toneelstuk werd geschreven in 1996 door Marie Jones en het beleefde zijn première bij de DubbleJoint Theatre Company in Dublin. De tragikomedie gaat over een Amerikaanse filmcrew die een landelijk Iers dorpje overspoelt met een groots oorlogsdrama. (meer…)
‘We moeten even praten, maar dan wel met z’n allen’, stond op alle zes miljard uitnodigingen. Het idee is zo gek nog niet. Er zijn tenslotte een hoop dingen die we als mensheid wel even moeten bespreken. Volgens vakkundige berekeningen past de gehele mensheid precies op Terschelling, dus vandaar dat voorzitter Tobias Nierop ons nu welkom heet op de allereerste Wereldvergadering. Dat moet haast wel uit de hand lopen. (meer…)
