Theaterkrant Magazine september 2022

1914

Vondel, Bredero, Hooft, de ‘grote drie’ uit de canon van het vroegmoderne Nederlandse toneel zijn mannen. Maar wie kent nog de blijspelen van Catharina Questiers of de tragedies van Katharina Lescailje –vrouwelijke tijdgenoten die even grote successen vieren in de Amsterdamse Schouwburg? Wie zijn deze vrouwen? En wat is hun impact geweest op het toneellandschap?

Marijn de Langen stapte in 2005 het TIN binnen en vroeg: hebben jullie iets over mime? Ze stuitte op een schat aan onuitgezochte informatie. Er kwam een proefschrift van, en nu is er het boek: Nederlandse Mime. ‘Toen ik de eerste dozen opende, wist ik: dit is te gek, en dit weet niemand.’

Wanneer je elkaar – door generaties heen – steeds weer vindt in een bepaalde visie op theater, waarin bestaat die herkenning dan precies? Wie het werk van ’t Barre Land, de Theatertroep, en ook Dood Paard, bekijkt, ziet parallellen – ook met het ‘oer-collectief’ van Jan Joris Lamers. Hetzelfde geldt voor Vlaamse geestverwanten als STAN, Cie de Koe en de Roovers. In het kader van het boek De Collectieven vertellen zij wat voor hen de impact van Maatschappij Discordia is geweest en meestal nog is. En dan valt al snel het woord familie weer.

De laatste jaren staken enkele nieuwe collectieven de kop op die opvielen vanwege hun expliciete politieke betrokkenheid. Hoe verschillen hun artistieke methodes en opvattingen van die van voorgangers als Proloog en het Werkteater? Theaterkrant organiseerde een ontmoeting tussen geëngageerde generaties.‘Ik mis nu soms wel het gevoel van trots dat je maatschappelijk echt iets hebt bereikt.’