‘Post-migrantentheater’, die term hanteerde Shermin Langhoff al toen ze aan het roer stond van Ballhaus Naunynstraße, een wijktheater in Kreuzberg. Nu is ze intendant van het kleinste stadstheater van Berlijn, het Maxim Gorki Theater. Maar … Lees verder
Beste lezer,
Dat ik nu gevraagd ben een stuk te schrijven heeft waarschijnlijk te maken met de manier waarop ik De Nieuwe Sint aan Nederland heb geïntroduceerd: de donkere man als rolmodel voor de donkere kindjes. Ik liet mezelf niet in een hokje plaatsen door het zwart-witdenken, maar oversteeg dat door de ware boodschap van Sint Nicolaas uit te dragen; de boodschap van liefde en vriendschap voor iedereen die ervoor open staat. Ik koos ervoor zelf de verandering te zijn die Nederland zo hard nodig heeft. Het is een overdonderend succes. (meer…)
Tijdens mijn werkzaamheden in de (gesubsidieerde) podiumkunstensector ben ik zelden een andere ‘cultureel diverse’ medewerker tegengekomen bij een ministerie, gemeente of fonds met een inhoudelijke functie op beleids- of stafniveau. Terwijl makers, programmeurs en podia worden aangespoord zich te diversifiëren, lopen overheden en fondsen zelf op dit gebied mijlenver achter. Diversiteit bij subsidiërende instellingen is echter zéér noodzakelijk als we willen dat er in het (gesubsidieerde) veld onder makers en podia structurele en inhoudelijke veranderingen plaatsvinden die de realiteit van een veranderd en veranderend Nederland reflecteren. (meer…)
Journalist Hassan Bahara is gegrepen door de manier waarop Sadettin Kirmiziyüz in De radicalisering van Sadettin K. de rol afschudt van naar acceptatie hongerende vreemdeling voor een doorgaans wit publiek. ‘Kirmiziyüz is zich bewust geworden van die rolverdeling. Nu wil hij ermee breken, radicaal. Geen troetelturk meer zijn, niet langer zijn publiek pleasen met flauwe Turkenmoppen.’ (meer…)
Als zoon van een Roemeense moeder en een Israëlische vader ging ik in het jaar 2000 studeren aan de Toneelschool in Amsterdam. We zaten met onze nieuwe klas op de achtste verdieping in het kantoortje van André Veltkamp, de toenmalige directeur. Bij het voorstelrondje schijn ik gezegd te hebben: ‘Ik ben Eran Ben-Michaël. 100 procent Nederlander, 100 procent Israëliër.’ Gezien het feit ik nooit enige worsteling heb ervaren met mijn gemixte achtergrond is dit een uit mijn mond nogal merkwaardige uitspraak. (meer…)
Net als in het werk van wereldberoemde choreografen als Sidi Larbi Cherkaoui en Akram Khan onderzoeken jonge makers in Nederland hun culturele achtergrond en vertellen zij persoonlijke verhalen op het podium. De beleving en vormgeving van identiteit in de danskunst levert intrigerende choreografieën op. (meer…)
Wanneer men tegenwoordig over diversiteit rept, moet ik denken aan het diversiteitsproject Topvrouwen van OCW en NVO-NCW. Het project werd in maart 2015 gelanceerd door voorzitter Hans de Boer, bekend van dat ‘labbekakken- interview’, en minister Jet Bussemaker, zelf een vrouw uit de dominante etnische groep in Nederland. De Boer en Bussemaker vonden het tijd om iets te doen tegen de uitsluiting van vrouwen in de bestuurlijke top. Ongeveer tien procent van de commissarissen en bestuursleden in Nederland is vrouw. Als er ook wordt gekeken naar etnische en culturele achtergrond is het nog triester gesteld. (meer…)
Klassieke balletwaarden, gebrek aan rolmodellen, onbekendheid met het genre; het zijn slechts enkele van de mogelijke redenen waarom het ballet achterloopt als het gaat om diversiteit. Wat is er aan de hand en wat moet er gebeuren? (meer…)
