DeClaus is een dossier met kritieken over nieuwe theaterteksten. Regelmatig verschijnen nieuwe besprekingen over Nederlandstalige teksten die in het huidige seizoen worden gespeeld en over interessant internationaal repertoire dat in Nederland nog niet gespeeld is.
‘Vandaag weer heel den dag aan de balustrade gestaan. Vele geschreid en in d’ijlte getuft, gespogen, gespuwd. Hoeveel vurt water al onder die vurte brugge zien passeren, hoeveel fluimen al meegezogen? Hoeveel zweet en tranen mee naar de zee?’ (meer…)
Wat een heerlijk type toneeltekst is de eenakter toch. De novelle onder de dramateksten stelt auteurs in staat om precies één idee goed uit te werken – niet meer en niet minder. Zo krijg je in een relatief kort tijdsbestek een idee van iemands thema’s, stijl en taal. (meer…)
Gewacht: we hebben het de voorbije twintig maanden tot in den treure gedaan. Tussen hoop en wanhoop. Tussen geloof en ongeloof. Gewacht op een vaccin, gewacht om op bezoek te kunnen gaan, op café, naar het theater, naar het buitenland,… Onze westerse, volledig gemobiliseerde wereld, gericht op dynamiek en beweging, productie en consumptie, viel een tijdlang stil. (meer…)
In de tijd van corona deed Het Nationale Theater uit Den Haag een oproep aan toneelschrijvers, amateurs en professionals, om verhalen in te sturen die reflecteren op de pandemie of de gevolgen daarvan. Een van de tweehonderd ingezonden teksten is van de hand van Femke Arnouts (1994) met Alles waarop je je verheugde is afgelast. De jury van het gezelschap koos haar tekst als winnaar van zijn Toneeltekst Stipendium. (meer…)
Een monstre sacré van het Marokkaanse en van het Arabische theater, zo werd Tayeb Saddiki (1939-2016) in meer dan één obituarium omschreven. Zijn curriculum vitae als theatermaker, organisator (van o.a. het festival van Essaouira), romanschrijver, toneelauteur, vertaler, bewerker, acteur, filmregisseur en theaterdirecteur is bepaald indrukwekkend. (meer…)
Wat betekent het om te schrijven over een wereld die voortdurend in beweging is? Waarin niet één stem spreekt maar talloze? En waarop niet één blik mogelijk is, maar vele? Hoe moet je als schrijver kijken naar zo’n wereld, en hoe geef je er vervolgens vorm aan in taal? (meer…)
De oproep tot ‘dekolonisering’, nog versterkt door de Black Lives Matter-beweging, heeft een nieuw politiek bewustzijn gecreëerd, ook in de kunsten. Dat bewustzijn heeft meer radicale perspectieven op de koloniale en postkoloniale geschiedenis geopend. Een periode van ‘witte zelfgenoegzaamheid’ is definitief voorbij. (meer…)
In The courage to be disliked laat Willem de Wolf een vrouw, N, aan het woord. N is rijk en woont in New York. (meer…)
Maatschappij Discordia is in zijn bijna veertigjarige bestaan zo’n begrip geworden dat het moeilijk is om bij het lezen van Liebe Jelinek niét concreet te denken aan Annette Kouwenhoven, Miranda Prein en Jan Joris Lamers en aan de manier waarop zij die woorden in de mond nemen, aan hun gestalte, hun manier van spreken en bewegen. (meer…)
