Firma Mes bestaat tien jaar en viert dat met een Tech-trilogie. Dan denk je natuurlijk meteen aan robots, en die zijn er, maar er komt in een van de drie monologen ook een bouwplanner aan het woord. Interessant, want denken over techniek is altijd denken over de mens. (meer…)
Muziek kan een land verbinden. Ruim vier miljoen Nederlanders keken vorige week vol trots toe hoe ‘onze’ Duncan Laurence het songfestival won. Het songfestival probeert met slogans zoals ‘We are one’ en ‘Building bridges’ een Europees saamhorigheidsgevoel te creëren, maar het nationalisme wint. (meer…)
De Living, een stuk van de Duitse regisseur Ersan Mondtag, intrigeert door het woordeloos drama van een zwarte vrouw. Dat ontrolt zich in spiegelbeeld voor onze ogen. Alles is hier zwanger van betekenis. Helaas mist de voorstelling de scherpte om echt een punt te maken. (meer…)
Gedetailleerd beschrijft ze de stripclub waarin ze komt te werken: de geuren, de kleuren, de smaken. Ze staat voor een glittergordijntje, op een verhoging. Aangezet door het rode licht, in dromerig Engels, heeft haar beschrijving haast iets filmisch, iets romantisch. Dan schiet het licht ineens van rood naar blauw en in plat-Amsterdams blaft ze: ‘Dus jij bent die nieuwe?’ (meer…)
‘Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel’, is de ondertitel van de nieuwe voorstelling die Jetse Batelaan maakte bij Theater Artemis voor iedereen vanaf twaalf jaar. Die titel is (…..). Dat is inderdaad niks, nog niet eens een leesteken. Zo’n titel geef je alleen als je theater maakt om het theater aan de orde te stellen. (…..) gaat aan de haal met alle theaterwetten en -afspraken. Vintage Batelaan. (meer…)
‘How did they ever make a movie of Lolita?’, staat op de affiches van de film die gebaseerd is op het gelijknamige boek van Vladimir Nabokov. Hoe vertaal je zoiets naar beeld? Toch is Lolita al de inspiratie geweest voor veel theatervoorstellingen. (meer…)
In de voorstelling Perhaps all the dragons van Berlin vertelden destijds dertig mensen hun ongeloofwaardige, maar toch waargebeurde verhaal. Een van hen was Geert Jan Jansen, dé meestervervalser. Hij heeft tot zijn ontmaskering in 1994 25 jaar lang Karel Appels, Miró’s, Picasso’s, Matisses en Chagalls kunnen maken zonder dat iemand het merkte. Meer nog, zelfs Karel Appel zag een vervalsing als een echte Karel Appel. (meer…)
Vallen kun je op allerlei manieren doen: languit voorover of met een koprol, gracieus of juist met volle kracht – pats! – tegen de grond. Je kunt van de slaap in elkaar zakken, jezelf vol energie de lucht in lanceren, of struikelen omdat er iemand plotseling op je rug springt. In Lepeltje Lepeltje, ‘een voorstelling over vallen’ van het Utrechtse dans- en muziekgezelschap De Dansers, komt het allemaal langs. (meer…)
Voor driejarigen lijkt het begin van Pak ‘m op televisie waar je ouders naar kijken. Een man met een ernstige blik toont plaatjes en vertelt er een verhaal bij. Er is geen touw aan vast te knopen en het is totaal niet interessant. Maar hè: een plaatje van een op de grond gevallen ijsje. En dan een van een hamster met een bril. Wat is dit? Het wordt iets minder gek als een mevrouw plaatjes van wolken, zon en onweer laat zien. Maar wat komt die derde man doen? (meer…)
Leonard Cohen zong het al over het verloop van het leven: ‘There is a crack in everything, that’s how the light gets in.’ (Uit de song ‘Anthem’ uit 1992, vaak geciteerd bij zijn sterven in 2016.) Levens kennen deuken en blutsen, maar er is nog altijd hoop in de duisternis. Jonge adonissen verrimpelen en zakken uit, levens vertonen scheurtjes, mensen worden kwetsbaar, schitterende kerken geraken in verval, moeten gestut worden, schilderijen en gezichten vertonen barstjes en kreukjes. (meer…)
