In de ‘filosofische dinnershow’ Warmte trakteert Collectief Walden het publiek op een mis ter ere van de God van het Warmteverlies. Door middel van teksten, lezingen en liederen roepen de makers op tot een ‘circulaire’ manier van leven als de enige manier om de klimaatcrisis het hoofd te kunnen bieden. (meer…)
Omdat Beyond the Black Box, het jaarlijks festival voor hybride kunstpraktijken, dit jaar digitaal plaatsvond, maakt het Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond nu een analoge inhaalslag met twee double bill-programma’s. De eerste avond, met de voorstellingen GNAB◊RRETN¡ en A Number of Contradictions, Ignorances and Oddities, presenteert cross-overs tussen muziek en performance en tussen theater en documentaire. (meer…)
‘Hello, Kim Noble here.’ Een man schuifelt voorzichtig het podium op, volledig in het zwart met zijn hoofd gestoken in een grote, grijze buis. In gebroken Nederlands stelt de Britse performancekunstenaar Kim Noble zich voor aan het publiek, terwijl zijn omhoogkijkende gezicht op een gigantisch scherm naast hem geprojecteerd wordt. Het tekent de tragisch-surrealistische sfeer van de multimediale performance Lullaby for Scavengers, een briljante voorstelling over de zoektocht van een neurodivergente man naar liefde en acceptatie. (meer…)
Als het doek opgaat, hangt de enige speler in de voorstelling hoog in een paaldans-paal. Ze haalt een herinnering op van toen ze een klein meisje was. ‘Hij vertelde mij dat ik een kutje heb.’ Met haar dictie plaatst ze de term nadrukkelijk tussen aanhalingstekens: ‘Een. Kutje.’ (meer…)
Een lege zaal. Op de grond een zwarte dansvloer, de muren verscholen achter net zo zwarte gordijnen. Een stem begint in het Engels de situatie te omschrijven. Vervolgens hemzelf. Een hand verschijnt achter het gordijn. Wanneer de man het licht in stapt, wordt de zaal gehuld in duisternis. (meer…)
In Mowgli creëert de Iraans-Franse performancekunstenaar Sorour Darabi een ruimte om hun leven op eigen voorwaarden te leven. De notie van ‘wildheid’ wordt zowel op basis van culturele identiteit als op basis van gender onderzocht. De ontwapenende dansscènes bieden daarbinnen een rijk betekeniskader. (meer…)
Het is slechts een voorstudie. Toch toert Khadija El Kharraz Alami met Re-claiming Space al enige tijd langs theaters in Nederland en België. De voorstelling is een gestructureerde improvisatie, waarbij de theatermaakster een gast op het toneel uitnodigt zonder die eerder ontmoet te hebben. (meer…)
Vanuit de regen, vanuit een binnenstad die weer als vanouds is volgepakt met toeristen en andere consumenten, doet de spaarzaam verlichte houten vloer van het Veem House for Performance weldadig aan. Eerst staand, dan zittend, soms heel even liggend langs de randen van de in zwarte gordijnen gehulde vloer, neem ik deel aan Heartscore. Het is een try-out, het is sowieso een schetsmatig voorstel. (meer…)
Als je I Remember van playField. hebt gezien, dan heb je herinneringen aan de voorstelling. Na het lezen van deze recensie zijn die herinneringen waarschijnlijk veranderd, beïnvloed door de herinneringen van de recensent. Herinneringen zijn immers wispelturig, gebonden aan het individu en gevoelig voor vervalsing. (meer…)
