In de theatersector hebben nieuwe inzichten over eeuwenoude misstanden de afgelopen jaren onder meer geleid tot nadenken over klimaatneutraler produceren, Fair Pay, racisme en machtsmisbruik, al dan niet seksueel. (meer…)
Zoals het kolonialisme zelf meerdere gezichten kent, zijn er ook verschillende denkrichtingen voor wat betreft dekolonisatie. Dat begrip wordt momenteel breed omarmd, maar daarbij ligt historisch onbegrip en inflatie ervan op de loer, stelt Sruti Bala. De theaterwereld in Nederland doet er goed aan daarvan op de hoogte te zijn. (meer…)
De vluchtige eigenschappen van theater, dans en performance vormen een enorme uitdaging voor de object- en documentgerichtheid van de institutionele archiefpraktijk. Willen we een digitaal dans- en theaterarchief of willen we authentieke geschriften, instrumenten en kostuums in handen houden? (meer…)
Wat is de samenhang tussen dramaturgie en vrouwelijkheid in het algemeen – en die tussen (het werk van) Marianne Van Kerkhoven en vrouwelijkheid in het bijzonder? In een geheel aan de in 2013 oveleden dramaturge gewijde editie van het Vlaamse tijdschrift Documenta analyseert Edith Cassiers die veelgelaagde relatie aan de hand van feministische theorie en de notie van ‘vrouwelijkheid’. Een voorpublicatie. (meer…)
Heeft een jonge generatie makers de ambitie het theater en de wereld van een nieuw Groot Verhaal te voorzien? Aan de hand van een aantal recente voorstellingen onderzoekt TM de relatie van jonge makers tot de narrativiteit in hun werk. (meer…)
Wil comedy puur gaan voor de lach, of kan het inmiddels ook anders? Wat leert comedy van (nieuwe) theatervormen en omgekeerd? Beïnvloeding is een diffuus proces en werkt doorgaans niet via een direct te traceren lijn. Maar er is zeker sprake van verschuiving. Wie weet ten gunste van de komedie, die een harde dood is gestorven, het afgelopen decennium.
Artistiek onderzoek en maatschappelijk engagement vormen in het werk van Sarah van Lamsweerde de basis voor het onder de loep nemen van hoe wij via kunst naar de wereld kijken. Met dat kijken en vaak ook tasten, ruiken en luisteren lijkt zij toeschouwers over te willen halen de wereld anders tegemoet te treden: met meer mededogen, en oog voor de beperkingen van het eigen denken en doen.
De clubs gaan weer open. Net als veel theaters zijn ze twee jaar lang taboe geweest. Een groot aantal choreografen heeft het afgelopen decennium het clubleven gebruikt als bron voor hun werk, om verzet te bieden aan globaal machtsvertoon. Het is opmerkelijk dat Nederlandse dansprogrammeurs de verbinding tussen het theater en een ander belangrijk cultureel genre als rave (nog) niet weten te leggen. (meer…)
Ontkenning
Op 11 maart 2020 zag ik in Helmond Rust zacht Billy van Eva Line de Boer, een voorstelling over rouw. Rouw is iets onontkoombaars: het komt en neemt alles over. Je brein verwerkt nog niet wat er is gebeurd, je raakt gefrustreerd door de veranderde werkelijkheid, je onderhandelt om te redden wat er te redden valt en je raakt onmetelijk verdrietig voordat je verder kunt. Je moet er doorheen, elke fase heeft haar betekenis – ze zijn door psychiater Elisabeth Kübler-Ross netjes op een rij gezet, met de kanttekening dat ze zich niet per se aan die volgorde houden, en dat niet elke fase in elk rouwproces even lang duurt. (meer…)