Het Miljoenenkasteel is gekraakt. Een klokkenluider heeft een enorme hoeveelheid documenten openbaar gemaakt die een inkijkje geven in het functioneren van het grootste toneelinstituut van ons land. Alle namen en overige privéinformatie zijn vanzelfsprekend onherkenbaar … Lees verder
Het is donker buiten. Als het winter wordt in Nederland lijken mijn botten niet helemaal gemaakt voor temperaturen rond het vriespunt. Aan de binnenkant van mijn enkels, polsen en schenen lijkt de koude lucht zich op te slaan. Mijn moeder heeft dat ook.
Zeventig jaar geleden zat mijn oma aan de andere kant van de wereld achter een typemachine. Ze leerde typen. Ik geloof dat daar iets van mijn schrijven is begonnen. (meer…)
Enkele maanden geleden werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan een traject gericht op het integreren van nieuwe stemmen in de traditionele theaterkritiek. Dit initiatief zou enkele workshops en talks behelzen waarin ikzelf, samen met andere ‘nieuwe’ stemmen, tijdens het Nederlands Theater Festival zou verkennen wat ons perspectief was op de staat van de Nederlandse theaterkritiek en daarin mogelijke hiaten zouden identificeren. (meer…)
Het Miljoenenkasteel is gekraakt. Een klokkenluider heeft een enorme hoeveelheid documenten openbaar gemaakt die een inkijkje geven in het functioneren van het grootste toneelinstituut van ons land. Alle namen en overige privéinformatie zijn vanzelfsprekend onherkenbaar gemaakt.
Om kort te gaan: ik schrijf voor hen, die zooals ik denken. Het is nutteloos de meeningen van anderen te bestrijden. Men slaagt er soms in de menschen bij een gedachte-wisseling te overwinnen, overtuigen doet men ze nooit. Meeningen zijn als spijkers, hoe meer men er op slaat, hoe dieper men ze indrijft. Alles wat wij vermogen komt hier op neer, dat men zegt wat de waarheid schijnt te wezen. De menschen zetten de cijfers op de lei en de tijd maakt de rekensom. (F. Smit Kleine citeert Dumas fils in Het Tooneel, jrg. 43, nr. 10) (meer…)
Ik heb spullen van je gevonden. Ik herinner me mijn eigen gezicht niet eens uit de tijd dat jij-, niet het gezicht dat jij voor het laatst zag. Toen jij dood ging dacht ik dat er iets van mij met je mee dood zou gaan. Ik bleef ver weg, ver uit de buurt van het ziekenhuisbed, ver van machines die je leven met dagen verlengden, ver weg van voorspellingen over hoe lang nog, ver van je roep om mijn naam. Ver van jou, Julia, ver van je herinneringen, ver van de kanker, ver van de spullen die je in jezelf begroef.
Het Miljoenenkasteel is gekraakt. Een klokkenluider heeft een enorme hoeveelheid documenten openbaar gemaakt die een inkijkje geven in het functioneren van het grootste toneelinstituut van ons land. Alle namen en overige privé informatie zijn vanzelfsprekend onherkenbaar gemaakt.
