Het gaat goed met de vrouw en haar positie in de samenleving. Zo goed gaat het zelfs, dat sommige mannen zich daardoor bedreigd voelen. Regisseur Ingrid Kuijpers verplaatste zich in dat soort mannen en maakte De oerclub, een voorstelling waarin een viertal mannen de grenzen van hun mannelijkheid verkent. (meer…)
De angst om te vallen kent iedereen: ga aan de rand van de afgrond staan, kijk de diepte in. De leegte voor je voeten fascineert en is angstwekkend. Met dit gegeven maakt Schweigman& in samenwerking met het rietblazerskwintet Calefax de voorstelling Val. Opnieuw een fysieke uitvoering op de grens van mime en dans, evenals het onovertroffen meesterwerk Wiek (2009); en later Zweep (2011) en Spiegel (2012). (meer…)
Met Vormen van opdringerigheid – part one laat Collectief Het Paradijs de voorlopige resultaten zien van hun eerste creatieproces na de succesvolle afstudeervoorstelling Paradijsvertraging. Het voelt nog ietwat prematuur. (meer…)
Festival Karavaan toont theatervoorstellingen op uiteenlopende locaties boven het Noordzeekanaal. Op één dag zag ik voorstellingen in de duinpannen in Egmond aan Zee, in een stal van een boerderij bij Heerhugowaard en, waarom ook niet, in een uitvaartcentrum in Alkmaar. In die laatste locatie speelt de komende anderhalve week de verstilde mimevoorstelling Grond. (meer…)
De sjofele man uit de jaren dertig komt het danslokaal binnen, waar de bezoekers net lekker de roaring twenties aan het vieren zijn. Zijn aanwezigheid, die de vrolijkheid confronteert met de armoede en de crisis die buiten dreigen, is hier niet gewenst. (meer…)
De belangrijkste constante in deze voorstelling is de massa aan mensen, die voortdurend in beweging is, zich als een autonoom organisme door de stad beweegt. Diezelfde massa vind je terug op het Leidseplein voor het theater, bij het Rijksmuseum, in metrostations, in heel Amsterdam. Het is de massa die Amsterdam definieert, en die, als je erop inzoomt, een hoop te vertellen heeft. (meer…)
De ondertitel bij de nieuwe voorstelling van mimetheatergroep Bambie kon niet raker zijn: een grote zoektocht in het kleine. Bambie Nul is een treffend miniatuurtje over het allesomvattende menszijn. Uiteraard in de vertrouwde stijl van Bambie, dus met een plant, een boterham, platenspeler en een fles Spa. (meer…)
‘Dit was leuk én grappig’, zegt Lou van vier jaar na de voorstelling. Met leuk bedoelt ze, denk ik, dat het fijn verrassend spannend was om naar te kijken, en met grappig dat ze hard heeft moeten lachen. Ze zat inderdaad vaak op het puntje van haar stoel, om dan recht te veren, te schateren, met haar hand op haar mond zich naar achteren op haar stoel te laten vallen, even te blijven liggen, om dan weer langzaam naar voren te schuiven en intens te kijken naar wat er op het podium gebeurt. Op het ritme van de voorstelling. (meer…)
Met Frou Frou keert Jochem Stavenuiter, van de vorig jaar herrezen mimetheatergroep Bambie, terug naar een personage dat hij eerder speelde als onderdeel van een groot ensemble in Fellini van het Noord Nederlands Toneel. Nu is clown Frou Frou alleen, filosoferend over lichtsnelheid en de oneindigheid, struikelend over gedachten en decorstukken. (meer…)
