Precies honderd jaar geleden – Vlissingen, 1919 – veroverde een illustere tweeling het land met hun mystieke kunsten. Acts waarvoor je honderd jaar eerder nog de brandstapel opging, maar waar het volk inmiddels in groten getale op afkwam en graag geld voor neerlegde. (meer…)
In het indrukwekkende en gulle liedjesprogramma Ellen ten Damme en route voeren Ellen ten Damme en haar muzikale troupe het Rotterdamse Paradepubliek mee naar verre streken zuidwaarts. Ellen ten Damme vertrekt vanuit het haar inmiddels vertrouwde Parijs, maar peddelt al snel in een bootje de zee over. Daar tovert ze nog nét geen slang uit een rieten mand – al scheelt het niet veel – maar verandert ze het houten podiumpje wel in een heuse fata morgana. De brandende woestijnzon kregen we er dit weekend gratis bij. (meer…)
Laat je niet misleiden door de titel. Die suggereert lichtjes dat het programma van Frans Mulder en Trudy Labij wat vingertjes gaat leggen op de wonde plekken dezer tijd. In het titellied dat het programma opent klinkt ook daadwerkelijk iets van zorg over een aantal kwesties. Iets met CO2, dividendbelasting, ontbossing. Ze zingen zelfs dat het onze schuld is dat de wereld vergaat, ‘dus laten we schuilen bij elkaar’. (meer…)
De jager staat achter de moeder van Bambi. Moeder rent niet weg, maar draait zich om. ‘Ik vroeg me af of het ook anders kon.’ De jager ontkent: ‘Dan had je maar niet over het hek moeten klimmen.’ ‘Mag ik dan tenminste afscheid nemen van mijn kind? Ik ga hem even halen.’ Lisa loopt de zaal in een trekt een meneer mee. ‘Zeg maar “dag, meneer de jager”, Bambi.’ (meer…)
Als een al geruime tijd overleden artiest een tribute-concert krijgt, dringt zich al gauw de vraag op hoe actueel zijn werk eigenlijk nog is. Bij de in 2006 gestorven zanger, tekstschrijver en componist Robert Long is het antwoord op die vraag tweevoudig, zo toont de voorstelling De dag dat ik Robert Long ontmoette. Ja, zijn liefdesliedjes ontroeren nog altijd dankzij hun originele invalshoeken en rake observaties, en zijn grote zorgen over het milieu (‘Toe maar jongens, de beuk erin’) hadden zo in de krant van vandaag gekund. Maar er zijn daarnaast ook een boel nummers die inmiddels nogal oubollig en truttig overkomen, zowel qua tekst als qua melodie. (meer…)
Het leven was Theo Nijland een aantal jaren geleden bijna letterlijk uit de vingers geglipt. De medische wetenschap behoedde hem – en daarmee ook de liefhebbers van zijn teksten en muziek – van dat verlies. In zijn nieuwe theaterconcert En de rest is onzin kijkt hij naar het heden vanuit een nabije toekomst. (meer…)
Niks kun je meer maatschappelijk verantwoord nuttigen tijdens het kerstdiner. Aldus de ober tegen het gezin dat in zijn restaurant komt eten. Biggetjes zijn zielig. Koeien ook, ze worden steeds opnieuw zwanger om de melkproductie op gang te houden. En van palmolie krijg je kanker. Zo neemt comedy-groep Boesjans de verplichting tot duurzaam consumeren op de hak in de kerstvoorstelling Boesjans vreet zich vol. (meer…)
‘Dit is je mama, dit is je papa, en dit ben jij.’ Op het televisiescherm is een WhatsApp-emoticon van een gefrituurde garnaal afgebeeld. John Schleipen zingt hoe hij appt met een ongeboren baby in de buik. In Talk blinken Frank van Pamelen, Jan J. Pieterse en John Schleipen, ook bekend als de Mannen van Taal, uit in het poëtisch inzetten van de PowerPoint-presentatie. (meer…)
Wat een verhalen heeft die Peter Faber! De acteur die we kennen van het Werkteater, van Ciske de Rat en Schatjes! is vijfenzeventig jaar geworden en blikt terug op een rijk leven. Hij schiet werkelijk alle kanten op – van jeugdherinneringen naar Japanse samoerai-legenden naar baarmoederpantomime – maar vervelen doet het niet. Met grote noodzaak moedigt Faber aan om voluit te leven. Dat maakt van 75 Hoera! een memorabel feestje. (meer…)
We krijgen maar geen genoeg van Annie M.G. Schmidt. De bio-musical trekt volle zalen, de Harrie Bannink-podcast toert door het land, en de echte liefhebber kan zich verheugen op een nieuwe documentaire-reeks. Als kers op de taart brengt Carré een muzikale hommage aan de schrijfster. In Annie M.G. in Carré wordt het repertoire van Schmidt vertolkt door een bont gezelschap van oudgedienden, een matrozenkoor, een operazangeres en zelfs een trapezeartiest.
