Een van de kernwoorden om onze tijd te benaderen is ‘schuld’. Aan het begin van de eenentwintigste eeuw leven we in het Westen meer dan ooit ‘schuldbewust’. En dit zowel in de financiële als in de morele betekenis van het woord. Met zijn vele implicaties en consequenties. (meer…)
‘Why does he make something so ugly beautiful?’, stelt hoofdpersonage Lou starend naar Slave Ship, een schilderij van de romantische kunstschilder William Turner. Het doek schetst hoe de leiding van een Brits slavenschip 142 slaven op volle zee overboord worp, om zo expres ‘het verlies van de goederen’ te laten vergoeden door de verzekeraar. (meer…)
Er valt veel voor te zeggen dat het theater uit het begrafenisritueel is ontstaan. Dat het theater met andere woorden de plek is van de dialoog met de goden, de voorouders en de doden. Het theater draagt daar nog duidelijk de sporen van. (meer…)
In tegenstelling tot een theatertekst is het moeilijk, misschien zelfs onmogelijk om de tekst uit een performance los te maken en hem autonoom te beoordelen. Terwijl de theatertekst precies leeft van het feit dat hij door vele lichamen geïncarneerd kan worden (en dus tot het repertoire kan gaan behoren), is de tekst van een performance letterlijk op het unieke lichaam van de performer geschreven. (meer…)
Het Toneelhuis ging op 1 oktober, vlak voor de tweede sluiting van de Belgische cultuurhuizen, in première met een dubbele voorstelling in een regie van Guy Cassiers. Voor de pauze werd Antigone in Molenbeek gespeeld, een tekst van Stefan Hertmans, na de pauze Tiresias, naar de vertaling van Gaea Schoeters en Johanna Pas van de gedichtenbundel ‘Hold Your Own’ van Kae Tempest. (meer…)
Met voorstellingen als Et Voilà (1992) en Ombat (1994) zette de Vlaamse theatermaker Peter De Graef zich begin jaren negentig van de vorige eeuw niet alleen als verteller maar ook als toneelschrijver op de kaart. (meer…)
Stefan Hertmans is al lang gefascineerd door de figuur van Antigone. Hij schreef er een lang essay over en voerde haar ook als personage op in een eerder toneelstuk. In zijn theatermonoloog Antigone in Molenbeek (2019) lezen we het verhaal van Nouria, een rechtenstudente uit Molenbeek, die haar broer, een zelfmoordterrorist, wil begraven maar dat niet kan omdat de stoffelijke resten niet worden vrijgegeven. (meer…)
Soms voelt een tekst too close for comfort. De titel alleen al lijkt zo doeltreffend op het huidige tijdsgewricht toegesneden dat het doet vrezen voor nog een portie naargeestige actualiteit. Nog een poging tot duiding van onze situatie. (meer…)