In The future is not what it used to be van Panama Pictures, dat op 9 oktober in première ging in de Verkadefabriek in ’s-Hertogenbosch, krijgt de theatrale ruimte een extra dimensie door het gewaagde gebruik van de hoogte. (meer…)
In het jongleerconcert Sounds like juggling zoeken componist Arthur Wagenaar en jongleur Guido van Hout de grenzen op tussen muziektheater en circus. De voorstelling ging in première tijdens Cirque Mania, festival voor hedendaags circustheater in het Haagse Korzo. (meer…)
Het gaat niet door. De tent is opgebouwd, de lampjes branden, er ligt vers zaagsel en de performers hebben zelfs tijdens de afwas nog gerepeteerd. Maar het gaat niet door. De pandemie heeft alles stilgelegd. En de tractor was al een sputterende kleine ramp op wielen, de woonwagens waren al lek, het orkest al terug naar huis. Deze ramp doet de deur dicht. (meer…)
Het decor begint als een lege kinderkamer met ouderwets behang. Onverstaanbare stemmen hebben duidelijk ruzie met elkaar, waarop een meisje in een wit broekpak (Britt Timmermans) boos de kamer binnenkomt. Langzaam begint het te spoken in haar kamer. Uit alle hoeken en gaten gluren er ogen naar het meisje en de kamer neemt andere vormen aan. Het leidt tot een Alice in Wonderland-achtige reis door een droomwereld die steeds blijft verrassen. (meer…)
Pepijn Gunneweg, die tot 2014 deel uitmaakte van de Ashton Brothers, is terug in het theater met zijn eerste solovoorstelling. Hij heeft twee jaar aan de voorstelling gewerkt en het resultaat is een bonte mengeling van variété, circus, muziek en heel veel poëtische beelden. Een meeslepende ode aan de verbeelding, dan weer wreed, dan weer grappig, dan weer troostrijk, die blijft boeien tot de laatste seconden. (meer…)
Zoals elk jaar zijn er rond de kerst weer volop wintercircussen door het hele land te zien. In Carré zag ik het Wereldkerstcircus: een prestigieus (en soms wat pretentieus) programma vol internationaal roemrijke acts. Het Wintercircus Utrecht, dat op een sfeerloze parkeerplaats achter de Jaarbeurs zit weggestopt, had beduidend minder kwaliteit in huis, maar richt zich, met veel meer humoristische interactie met de toeschouwers, vooral op gezinnen met jonge kinderen. (meer…)
Het Eurovisie Songfestival van het circus, zo noemde mijn buurman het Wereldkerstcircus in Carré. Daar zit wel wat in. Voor het 35-jarig jubileum zijn kosten noch moeite gespaard om het publiek te overweldigen met extravagante kostuums en internationaal toptalent. Deze show is wel erg verliefd op de wereldrecords die het in huis heeft, maar levert wat het belooft: een ruime variatie aan indrukwekkende circusacts. (meer…)
Het is dat een glittergordijn de achterkant van het podium markeert, met in neonletters heel groot Peepshow erboven, want voor de rest refereert er in de nieuwe show van Circa helemaal niets aan dat duistere uithoekje van de mannelijke lust. Er is welgeteld één scène met een hoog ooh-la-la-gehalte, maar de striptease daarin is eerder een knipoog naar een burleske show dan een objectivering van het vrouwenlichaam. (meer…)
Thom Monckton groeide op in een plaatsje van tweeduizend zielen in Nieuw-Zeeland. De neiging tot kunst was er beperkt. Toch kreeg hij zin in theater en circus, deed een soort circusschool, zag dat dat eilandenland met die vier miljoen inwoners en veertig miljoen schapen hem geen toekomst bood, leerde verder in Parijs, ontmoette Finnen, ging dan maar optreden in Finland, en zo sneeuwbalde hij zijn weg door Europa. The artist was een hit op het Edinburgh Fringe Festival en is nu te zien in de lage landen. (meer…)
