Hoe zie je jezelf? Wat wil je van jezelf laten zien en wat niet? Nog ongrijpbaarder: hoe ziet een ander je en wat verwacht die van je? Wil je daaraan voldoen? Het zijn vragen die het leven lastig maken als twijfel en afhankelijkheid het winnen van autonomie. Wie kent het niet? (meer…)
Een jaar geleden zag ik bij de voorstelling Exit van Piet Van Dycke op het Krokusfestival in Hasselt, affiches voor een auditie van Van Dycke. Hij zocht mensen voor een productie met dans, acrobatiek én ladders, veel ladders. Er kwamen een 120 jongeren op af, acht werden geselecteerd. (meer…)
Een Pietje Bell-achtige jongen met pet, een witte glitterclown met saxofoon en een groep acrobaten, trapezeartiesten en showdansers lopen bij aanvang van het 37ste Wereldkerstcircus losjes de piste van Carré in. Ze vormen een schilderachtig tableau de la troupe. In de regie van Viktor Kee, zelf acrobaat en jongleur, krijgt de circusvoorstelling een fijne, filmische sfeer. (meer…)
Er zijn een paar momenten tijdens de voorstelling dat het publiek zich niet kan inhouden. Dan klatert het applaus van de tribunes, in weerwil van de sereniteit die zo zorgvuldig is gecreëerd. Liever zou je je muisstil vergapen aan de tien in smetteloos wit gestoken performers van het Australische gezelschap Circa, maar als er dan plots een menselijke toren verrijst dan geef je gevolg aan die o zo menselijke impuls: hier moet hard voor geklapt worden. (meer…)
Stel dat je met zijn drieën één lichaam zou vormen; welke bewegingsmogelijkheden zijn er dan? Dat lijkt het uitgangspunt voor de voorstelling CONCRETE. Met drie hoofden, rompen die soepel scharnieren en zes armen en benen rollen de performers als een perpetuum mobile over de vloer. (meer…)
Eerst was er het boek over 50 jaar Circus Ronaldo, met als passende ondertitel Karavaan der verwondering, met veel foto’s van voor en achter het theaterdoek, heel veel foto’s en ook veel citaten, mijmeringen en prachtige wijsheden over kunst en leven. Nu is er de voorstelling Da Capo, over de geschiedenis van Circus Ronaldo, in levende lijve in de circustent, met prachtige beelden, wervelende en hilarische scènes, surrealistisch Fellini-ogende stoeten, verstilde momenten, ontroering over de kunst van het (over)leven en een traan ìn een lach. (meer…)
Zes acrobaten van een leeftijd die (ver) boven hun normaal geachte podiumleeftijdsgrens ligt, tonen hun kunsten, laten zien wat ze (nog) kunnen. De vaak geuite verwonderende vraag bij vertoning van acrobatische kunsten ‘hoe kunnen ze het toch?’ schuift nu naar de even retorische vraag ‘Hoe kunnen ze het nog?’ (meer…)
Op het podium staat vooraan in het midden een goudgekleurde waterfles. De belichting geeft de plastic fles een zweem van rijkdom. Een vrouw komt op, blijft stilstaan bij de fles, kijkt een tijd naar het publiek. Dan neemt ze de fles en drinkt gretig. (meer…)
Hij schiet eerst maar eens een vogel uit de lucht, zo – poef – met duim en wijsvinger. Een blaadje dwarrelt uit de nok van de circustent, hij vouwt het opnieuw tot leven, speelt wat met dit tamme papieren gevleugelde vriendje en schiet hem vervolgens alsnog – poef – uit de lucht. Onaangedaan gaat de buitenissige, in zichzelf gekeerde theateralchemist naar het volgende nummer. (meer…)
In Les Patineurs (‘de rolschaatsers’) gaat het Belgische circusgezelschap 15Feet6 de strijd aan met elkaar, hun publiek en hun rolschaatsen. Een klein cirkelvormig podiumpje in het Zuiderpark in Den Bosch transformeert tijdens Theaterfestival Boulevard in een heus stadion, waarin uitgevochten wordt wie de beste rolschaatser is. (meer…)
