Het is behoorlijk link als een debuterende cabaretier al voor de première wordt bewierookt. Het zal niet de eerste keer zijn dat het sterke half uurtje van het cabaretfestival bewusteloos ineen zakt tussen het matige later verzonnen materiaal. Dat doemscenario is niet van toepassing op Kasper van der Laan. Dit grote talent is alle wierook meer dan waard. (meer…)
Wat een prachtig, prikkelend openingsnummer. Op een monotone, dreinerige melodie bezingt Lonneke Dort de sfeer in de arena Na de lieve vrede. Daar gaat het hard tegen hard en wordt geen rekening gehouden met tere zieltjes. Daar worden de messen geslepen en als je er niet tegen kunt, duvel je maar op. (meer…)
‘Wat een arrogante, elitaire man. Fijn dat ie gestopt is.’ Dit kwam een aantal jaren geleden uit de mond van een Amsterdamse tramreiziger. Hier was niet tegenaan te discussiëren en de rit naar Centraal Station was ook te kort. Wat had die dame het fout. Maar ja, als je de stijlfiguur ironie niet kan doorgronden, dan is er ook geen houden aan. Toch lijkt Jeroen van Merwijk aan zijn beeldvorming te hebben gewerkt. Weg vermeende arrogantie. Hij wacht zijn publiek voor aanvang in de foyer handenschuddend op, en aan het eind van de pauze loopt hij eventjes langs de tafeltjes om te vertellen dat hij weer gaat beginnen. (meer…)
Tegen het eind van Showponies 2 leest Alex Klaasen een brief voor die zijn vader heeft geschreven toen zoon Alex op achttienjarige leeftijd aan zijn ouders had verteld dat hij op jongens valt. Iets wat de ouders natuurlijk al lang vermoedden. De warmte, liefde en acceptatie druipt aan alle kanten van de brief af. (meer…)
Als Drs. P/Heinz Polzer niet in 2015 was overleden, zou hij vorige maand honderd zijn geworden. Het is maar goed dat het niet zover is gekomen, want de laatste jaren van zijn leven waren niet de meest glorieuze. Drs. P had er toen ook niet zoveel zin meer in. (meer…)
Eens in de zoveel jaar wandel je het theater uit met de gedachte: wat een ongelooflijke mazzel dat ik hier bij ben geweest. Als in Carré de parterre-stoelen worden weggehaald en de piste vrij komt, betekent dat meestal dat de acrobaten en clowns van het wintercircus in de stad zijn. Dit keer is er ruimte op de vloer gemaakt voor vijf drumstellen, een aantal piano’s, een Hammond orgel, een serie gitaren en blaasinstrumenten en een hele batterij aan elektronica. (meer…)
Het liefst kreeg de in 2015 overleden Drs. P/Heinz Polzer opdrachten voor het schrijven van een lied met onderwerpen waar de meeste tekstdichters direct zenuwachtig van zouden worden. In de onlangs verschenen verzamelbundel Zing en speel mee met Drs. P vinden we dan ook titels als Dubbele punt, Augurk, Mandarijn, Mond en Orgaan: (meer…)
Wat is de Amsterdammer toch vreselijk tolerant. Alles mag, alles kan, van drugs tot homohuwelijk en halfnaakt door de stad fietsen op een bloemetjesrijwiel. Oftewel: ‘Het maakt me niet uit als je op tafel schijt, zolang het maar niet op mijn bord spettert.’ Val mij niet lastig en ga lekker je gang. Maar is dat wel tolerant? Of is het pure onverschilligheid? Op wat opstandig gedoe na in februari 1941 werd de Duitsers eigenlijk geen strobreed in de weggelegd. (meer…)
Op een groot scherm zien we het befaamde zigeunerjochie met traan. De oudere bezoeker krijgt een vertrouwd gevoel door het jaren vijftig interieur. Een kenner herkent wellicht de ‘kantel-sofa’ uit een van de programma’s van Brigitte Kaandorp. Weet je nog wel oudje wordt ingezet. (meer…)
Het was de week van de wederopstanding van de diep gevallen, verguisde Tiger Woods. Het was de avond waarop Ajax een veel grotere tegenstander versloeg. Het was de show waarmee Najib Amhali bewees dat hij de weg weer terug heeft gevonden nadat hij volkomen verdwaald is geweest en groggy in de hoek heeft gelegen. In Carré kwam alles samen. (meer…)
