Ik ben niet joods. Ik ben geen indo. Ik heb geen oma die in het verzet zat en geen collaborerende overgrootvader. En toch houd ik me al bijna tien jaar bezig met de Tweede Wereldoorlog. Dat was niet vanzelfsprekend, want het enige dat wij vroeger moesten doen op 4 mei was opstaan voor de televisie. (meer…)
Het begint als Tom mij een videoclip laat zien van Marcus Miller en Sela Sue. Ik ben niet erg thuis in muziek en kijk nooit videoclips. Tom gelukkig wel en hij heeft gelijk: het is een briljant nummer, met even zo wonderschone videoclip. De klassieker Que Sera Sera wordt in een heel ander licht gezet. Al snel besluiten we dat deze videoclip uitgangspunt moet zijn voor onze performance. Wat we precies gaan doen hangt ook af van de spelers. Want misschien zijn ze wel helemaal niet muzikaal, vinden ze de videoclip niks of lukt het überhaupt niet om daar in Frankrijk iets met video te doen. (meer…)
Het is een wonderlijke mix van architectuur: Europees en oosters, maar ook vind ik de kleine geveltjes op de gekleurde laagbouw van de Antillen lijken. We zijn in Novi Sad. De jongerenprojecten van Theater Na de Dam zijn namelijk genomineerd voor de AMATEO Award, een Europese prijs voor inspirerende kunstprojecten met amateurs en daarom zijn we uitgenodigd op de jaarlijkse conferentie van AMATEO, die dit jaar in de tweede stad van Servië plaatsvindt. (meer…)
‘Nee hoor, al Hanna’s voorstelling gaan in feite over hetzelfde: over dat we ons meer met elkaar zouden moeten verbinden’. Dat zegt mijn vader als een collega vraagt of het hem ook is opgevallen dat Amsterdam XXX jr. zo’n andere vorm heeft dan mijn andere voorstellingen. Blijkbaar heeft hij mijn werk van de afgelopen tien jaar opgevat als pamflet voor verbinding. (meer…)
Het is december. In studio 2 van Internationaal Theater Amsterdam zitten verspreid door de ruimte 22 gespannen jonge Amsterdammers met hun rug naar de deur, een lege stoel tegenover zich en naast zich een krukje met daarop een stapel kaartjes, water en een tompouce. Ze wachten op het moment dat iemand op die lege stoel komt zitten. Ze weten alleen een naam: Chiel, Meikina, Nathalie, of Roy. (meer…)
Het is 27 januari, International Holocaust Remembrance Day. Vandaag wordt wereldwijd stilgestaan bij de slachtoffers van de Holocaust: met herdenkingen, lezingen, concerten én zeven jongerenprojecten van Theater Na de Dam. Die we nog steeds Theater Na de Dam noemen, omdat we niet goed konden verzinnen hoe dat dan in het Engels heten moest. Zo gebeurt het dat ik in Budapest op zoek ben naar de voorstellingslocatie en daar op een deur inderdaad een affiche aantref met ‘A Theater Na de Dam Budapest előadása’. Wat zoveel betekent als: een voorstelling van Theater Na de Dam Budapest. (meer…)
Ik sta op straat twee jongens uit te leggen wat Radio van Deyssel is en zeg dat ze gerust even binnen mogen komen. Ze willen niet: ‘Mevrouw, hoe weet ik zeker dat u mij niet ontvoert?’ En dan klinkt achter mij: ‘Ik wil wel mee naar binnen’. Daar staat ontwapenend glimlachend buurmeisje Sultan, 13 jaar. (meer…)
