Alle reacties

Compleet met Erik Vos eens.

Goh…dat is interessant…Waarom is DUS dan überhaupt gered? Omdat het gezelschap te belangrijk is om te laten vallen of om alleen geld binnen te halen van OCW? (Of om nog meer geld rond te slingeren voor het instellen van commissies, dat kan natuurlijk ook.)

Beste Mensen,

Ik heb genoten van jullie voorstelling ‘Rabbit in the Headlight’
In een boeiende ruimte-die niet realistisch is maar suggesties doet- spelen vijf gedreven vrouwen hun spel.
Daarin lopen verbeelding en werkelijkheid voortdurend door elkaar. Helaas heeft de onervaren criticus Pieter R dit niet begrepen. Suggestie is niet: het invullen van wat de toeschouwer moet zien. Het is juist: ruimte verschaffen voor de verbeeldingskracht van het publiek.
Dat is wat plaats vindt in deze bijzondere voorstelling , die deels collage, deels happening lijkt te zijn, maar waar wel degelijk heel goed over is nagedacht.
De vijf vrouwen zijn na hun 4 jaar toneelopleiding in Maastricht een eigen weg opgegaan. In plaats van zich neer te leggen bij het fatale afbraak beleid van de cultuurminister, die juist jonge toneelmakers daarvan de dupe laat zijn, hebben ze zich verenigd. Niet op een manier waar ik het nogal eens moeilijk mee heb: door ‘met elkaar’ aan het werk te gaan, zelf teksten makend, elkaar regisserend, en geen kritische of meer ervaren toneelmakers toe te laten bij het scheppingsproces.
Integendeel. Een uitstekende tekstschrijver stelde hier een script samen en onder bijzonder inventieve leiding van regisseur Daria Bukvic is een heel eigen-wonderlijk inventieve- voorstelling opgebouwd. In een speelse mise en scène en geraffineerde timing ontstond een opvallende balans tussen realisme en stilering. Met soms grillige vervreemdingseffecten en cabareteske wendingen. Vijf verdwaalde fabrieksarbeiders, die tijdens het stompzinnige werk, hun dromen en obsessies vorm proberen te geven, een deels komische en tegelijkertijd macabere dans van verlangen. Klaar zijn ze bij Bouillabaisse nog lang niet: maar er zit lucht in hun spel, hun tekstbehandeling is helder en hun voorstelling is- zoals ze zelf aangeven- vooral gericht op mensen met weinig toneelervaring. Ik begrijp die wens, hoewel ik als oude rot genoten heb van het spel. Mogelijk behoort de bovengenoemde recensent( de enige die tot nu toe de voorstelling bezocht) tot de groep van onervaren toneelcritici en dat is te betreuren, want deze voorstelling vraagt om een criticus die zich verdiept heeft in de problematiek van de jonge generatie toneelmakers en zou op zijn minst respect moeten opbrengen voor de concentratie en het technisch vermogen van deze unieke groep.
Met de micro-samenleving die op het toneel zichtbaar wordt gemaakt, de humor en het fysieke vermogen waarmee de vijf vrouwen hun rol gestalte geven, verdienen ze bewondering. Ik heb mij geamuseerd en ik heb mij laten verassen. Ik wens dit vijftal en hun leiding een vruchtbare theaterreis toe.

Erik Vos

Een rommelige regie waarin bijna alle acteurs naar believen uit hun eigen trukendoos konden putten. Alleen de ondersteunende acteurs (Koolschijn!) respecteerden Tchechov en maakten duidelijk hoe het dagelijkse leven idealen in zijn greep krijgt en verfomfaait.

Barbapapa in de polder!!! Haha

Ik ben afgelopen vrijdag naar deze show geweest , de recensie beschrijft hem prima!
Ik heb in tijden niet zo gelachen , heb soms moeten snakken naar adem en moest soms aan erge dingen gaan denken met m’n vingers in m’n oren om niet de slappe lach te krijgen , hij geeft je ook niet de kans om te stoppen met lachen want hij blijft in sneltreinvaart doorgaan met z’n absurde levensgebeurtenissen..
Na afloop heb ik nog uren lol gehad tot irritatie van medeweggebruikers
wat een man is dat zeg , geniaal!!
Ga deze show zien als je de kans hebt !

Prachtig stuk;prachtig gespeeld.Gezien in Velsen.
Graag opgave van de muziek die ten gehore werd gebracht.Dank alvast

Ook ik heb deze voorstelling gezien en herken helemaal niets van de beweringen/observaties van de “recensent”. Ik heb heel hard gelachen om de verschillende typetjes van de dames en vond het verhaal en het decor schitterend. Ik hoop dat de toneelgroep zich niets aantrekt van deze zure recensie en snel landelijke bekendheid krijgt zodat ze heel Nederland kunnen laten zien hoe goed ze zijn!

Het is inderdaad bijna een sport geworden om het zo naar mogelijk te maken. Wel eens een column gelezen van een recensent die openlijk toegaf het lekker te vinden om een 1 sterren recensie te schrijven. Hoe triest kun je zijn.

Geen idee. Maar na het lezen van:

”Wanneer af en toe iemand een liedje zingt, is het wel weer even spannend (‘Kan ze zingen of niet? Yes, she can!)”

vond ik de recensie zo naargeestig worden dat ik hem niet serieus meer nam. Kritiek leveren is één ding, maar doe het dan wel onderbouwend.

@Tom

Ja wat moeten we in godsnaam met die alinea?

Ben het nog nooit zo oneens geweest met een recensie! Er staan zoveel onware stellingen in deze recensie dat ik me afvraag of de recensent bewust liegt of geen verstand heeft van theater.

Inderdaad Viktor. Slordige recensie. Maar wel heel humoristisch.

”Een begeleidend persbericht heeft het over ‘vijf vrouwen met totaal verschillende achtergronden’. Maar een eerder persbericht schrijft nog over ‘zes (!) totaal verschillende vrouwen’. Misschien was het verhaal over de geheimzinnige verdwijning van die ene ‘totaal verschillende vrouw’ uit de voorstelling spannender geweest.”

Not.

Schrijf je suspense niet met een S?

…..eh categorie Jeugd Toneel….., nou nee…. wat mij betreft Locatietheater > Jong Volwassenen

Johan was meer dan gewoon een docent. Hij zag wie je echt was en wist ook wat je nodig had. Qua persoon en qua spel. Unieke herinneringen, vol warmte.
Aletta de Nes

niet verrast en toch verdrietig.
een goede vriend is niet meer.
Saul

Ik kan bovenstaande kritiek begrijpen, doordat er er door de bril van een toneel recensent is gekeken. maar in het bredere perspectief van een voorstelling die ook voor middelbare scholieren geschreven is en waarvan de leerlingen na afloop met de acteurs in gesprek gaan, is dit een zeer geslaagde “poging” om aandacht te vragen, te boeien en het gesprek aan te gaan.
Juist elke vorm van deze, bijna opgedrongen oppervlakkigheid zal de aanleiding zijn tot verrassende herkenning. Ik ben reuze benieuwd naar de gesprekken achteraf!
Firma Mes…complimenten.
Winfried Smith

Johan, een lieve wijze docent die veel voor mij betekend heeft. Goede reis, Johan, Ellen Boschman.

Ik was er die avond ook maar ogenschijnlijk hebben wij beide een andere voorstelling gezien: http://thesecretdiaryofananglophile.blogspot.nl/2013/06/het-stenen-bruidsbed.html