Geheel tegen haar eigen verwachting in, bereikte Soundos El Ahmadi in 2017 de finale van het tv-programma Expeditie Robinson. Wat ze daarvan heeft geleerd, zo vertelt ze in Niets te verliezen, is dat ze moet ophouden met zichzelf te onderschatten. Ze laat zich dan ook niet langer van de wijs brengen door de vele haat die haar publieke optredens oproepen. Soundos is een krachtige persoonlijkheid, wen er maar aan.

Deze houding vormt de perfecte basis voor een boeiende cabaretvoorstelling, Soundos’ vierde alweer. Drie levensgrote rode boksballen vormen het simpele maar sprekende decor voor anderhalf uur aan harde grappen en persoonlijke verhalen, in de beste stand-upcomedy-traditie (Soundos leerde het vak bij Comedytrain).

Op haar scherpst is Soundos wanneer ze zich laat gaan in tirades tegen racisme en seksisme. Als Marokkaanse Nederlander is racisme voor haar een dagelijkse praktijk. Wanneer ze wordt gevraagd om ergens in de provincie een cabaretavond te presenteren, merkt de plaatselijke theaterdirecteur op dat hij weinig ‘exotische mensen’ programmeert, omdat dat de lokale bevolking maar afschrikt. Ook krijgt zij als enige na afloop geen fles wijn, maar olijfolie. Soundos brengt het allemaal met een stevige dosis sarcasme. De woede vermengt zich zo met humor, en het is uiteindelijk de witte Nederlander die in zijn hemd staat.

Soundos laat ook mooi zien hoe er, als het gaat om humor en grofheid, vaak met twee maten gemeten wordt. Zelf schuwt ze de provocatie niet. Ze laat zich, ook buiten het podium, regelmatig hard uit over alles wat haar stoort, van etnisch profileren tot luie journalisten. Vervolgens krijgt ze dan in felle bewoordingen te horen dat ze zich wat meer gedeisd moet houden. ‘Heel typisch,’ zegt ze, ‘mensen mogen wél boos op mij worden, maar ik niet op hen.’

Je zou het soort comedy dat Soundos maakt confrontatiecabaret kunnen noemen. Niet alleen in haar aanvallen op racisme en seksisme, maar ook in haar interactie met het publiek is ze direct en provocerend. Als een vrouw op de eerste rij irritant zit te knisperen met een snoeppapiertje, pakt ze dat resoluut af. En wanneer maar liefst twee mensen kort achter elkaar besluiten om de zaal te verlaten voor een toiletbezoek, krijgen die – terecht – de volle laag. In dit soort situaties betaalt Soundos’ jarenlange ervaring als stand-upcomedian zich uit. Ze weet dat je je toeschouwers, hoe vervelend ze ook zijn, nooit kunt negeren.

Als ze zo confronterend bezig is, weet Soundos makkelijk de aandacht vast te houden. In de wat langere persoonlijke verhalen lukt dat soms wat minder goed. Wanneer ze uitgebreid vertelt over een ongeluk tijdens het waterskiën in Marokko op haar achttiende, begint de spanning op den duur wel een beetje weg te zakken. ‘Waarom moet ik dit eigenlijk weten?’ vraag je je dan af. Gelukkig duren zulke momenten nooit lang en volgt er al snel weer een felle uithaal richting iets of iemand, zodat je weer helemaal bij de les bent.

Foto: Scala Photography