The Addams Family komt op een uitgelezen moment. Terwijl bromsnorren en politici steeds vaker roepen dat we vooral normaal moeten doen, brengt TEC Entertainment een campy musical waarin niemand normaal is. Niet de excentrieke familie Addams, en zeker niet de ‘gewone Nederlanders’ die op bezoek komen. Ondanks een magere verhaallijn overtuigt The Addams Family door spelers en makers die precies snappen wat voor musical dit is: groots, clownesk en tegen de norm in. 

In de familie Addams staat alles op zijn kop. Lelijk is mooi, pijn is fijn en begraafplaatsen zijn gezellig. Er is één regel waar de charmante Morticia, manlief Gomez, kinderen Wednesday en Pugsley en moeder Eudora zich aan moeten houden: er wordt niet gelogen in huis. Die regel wordt verbroken als Wednesday haar vader vertelt over haar aanstaande verloving. Ze gaat trouwen met een ‘normale’ jongen, en Morticia mag er niks van weten. Tot overmaat van ramp komen de schoonouders op bezoek, en wordt de leugen steeds groter.

De romantische verwikkeling tussen Wednesday en vriendje Lucas is lang niet zo interessant als de ontmoeting van hun disfunctionele families. Tegenover de extravagante Morticia en Gomez staan de oranjelievende Henk en Ellis Beineke, die gewoon doen al gek genoeg vinden. De humor van deze voorstelling zit in de botsing tussen de gezinnen en de ontmaskering van Ellis en Henk. Na een gezelschapsspel en wat magische alcohol blijken ook de Beinekes helemaal niet zo normaal te zijn.

De musicalversie van The Addams Family heeft een plot dat genoeg zou zijn voor een aflevering uit de gelijknamige serie. Voor een avondvullende voorstelling is het te weinig. Het leidt tot een handeling die vooral in het middenstuk nogal traag verloopt. En toch verveelt deze voorstelling niet. Dat is de verdienste van een creatief team waar alle neuzen in dezelfde richting staan.

De Tim Burton-achtige camp die aan The Addams Family plakt wordt op alle fronten consistent doorgevoerd. De decorstukken van Carla Janssen-Höfelt vormen een gotisch spookhuis vol special effects. Vuurwerk spuit uit verschillende hoeken, orgels veranderen in raketten en afgehakte handen vragen ons om mobieltjes uit te zetten. Jon van Eerd schreef een spitsvondige vertaling met Nederlandse inside jokes en choreograaf Stanley Burleson weet wel raad met een tangodansende Morticia. Onder leiding van regisseur Paul Eenens vormen de verschillende disciplines een mooi samenhangend geheel.

Daarnaast is er de speltechnisch sterke cast die The Addams Family tot leven wekt. Mylène d’Anjou is in haar element als Ellis, die langzaam maar zeker ineenstort in het griezelige huis van de Addams. Als ze eenmaal op haar kookpunt is, laat ze geen spaan meer heel van haar ogenschijnlijk degelijke echtgenoot Henk. Pia Douwes en Johnny Kraaijkamp hebben als Morticia en Gomez een duidelijke chemie. Ze spelen de diva en de charmeur, die de degens kruisen, elkaar afstoten en vervolgens weer aantrekken. Hoe raar ze ook zijn, je krijgt er toch waardering voor. Waar de Beinekes hard moeten werken om normaal te lijken, zijn de excentrieke mevrouw en meneer Addams tevreden met wie ze zijn. Zo is The Addams Family uiteindelijk een pleidooi voor de abnormalen onder ons.

Foto: Wim Lanser