The Future Ain’t What It Used To Be van DOX brengt op een energieke manier maatschappelijk geëngageerd theater ****
Ouder worden, hoe doe je dat eigenlijk? ‘Ach joh, ’t gaat vanzelf,’ zegt een Rotterdams-nuchtere bejaarde op video geruststellend. ‘Blijven ademen, dat is wel belangrijk.’ En wat betekent dat voor de liefde? Jeroen Rienks (40+) en Afke Weltevrede (30+) zijn er niet gerust op. In Future shock blikken ze vooruit op wat hen te wachten staat.
Rienks en Weltevrede hadden al wat theater- , tv- en filmervaring toen ze elkaar leerden kennen tijdens de Internationale Keuze van de Rotterdamse Schouwburg. Ze speelden mee in Portrait Series Rotterdam van Michael Laub. Met Onderwater Producties willen ze voorstellingen maken waarin verschillende disciplines samenkomen. Hun eerste voorstelling 40 seconds speelde tijdens het International Film Festival Rotterdam 2011.
In Future shock combineren Rienks en Weltevrede theater met of zonder woorden met videobeelden van senioren in het verzorgingstehuis waar de theatermakers een etmaal hebben gebivakkeerd. De meeste fragmenten zijn erg kort; ik had best meer willen weten van de mensen die zoveel leven achter zich hebben. In een fragment uit een documentaire laat Louis Theroux zien hoe gehaaid en komisch een oude Amerikaanse omgaat met haar dementie.
De filmpjes graven niet diep, maar zorgen wel regelmatig voor een glimlach. Dat geldt eigenlijk voor de hele voorstelling. Die is zeker niet vervelend om te bekijken, maar onontkoombaar theater is het ook niet. De scènes zijn beknopt, tot de laatste, waarin alzheimerpatiënt Rienks wordt verzorgd door verpleegster Weltevrede, al is ook dit nog niet echt confronterend. Onderwater Producties mag meer durven.
Er komen heel wat komisch-gênante taferelen voorbij: tijdsdruk bij het personeel van het verpleeghuis, manipulatie over en weer van patiënt en verzorger, de begrafenisrede, het voeren wat ontaardt in een kliederboel – je kunt het wel ongeveer bedenken. Over de machteloosheid en afnemende krachten van de ouderdom zouden wezenlijkere dingen te zeggen zijn. De laatste fase blijft een schrikbeeld. Er is wel wat te zeggen voor de manier waarop oude wolven het oplossen: zij zoeken diep in het bos een boom om onder te sterven.