Hoe krijg je een volwassen man in een luciferdoosje? Met die eigenaardige vraag opent Breken, de nieuwe voorstelling van het Vlaamse cabaretduo Kommil Foo. In ruim honderd minuten rijgen Raf en Mich Walschaerts sketches en liedjes aaneen en vloeien absurditeit en melancholie samen.

Muzikaal theater is het, wat deze gelauwerde broers in hun zeventiende programma naar Nederland brengen. Vanwege hun kwaliteiten als singer-songwriters van de Vlaamse blues, maar ook door de melodieuze taal die het tweetal met zijn ‘lampkes’ en ‘madams’ laat zuchten en kwelen en die klinkt als een gracieuzere versie van de onze.

Over liefde en vriendschap gaat het, twijfel en verdriet en hoe een mens kan breken in duizend stukjes (zó krijg je een man in een luciferdoosje). Uit welk van de twee Walschaertshoofden is geput laten ze in het midden: het gaat over d’een of d’ander.

In feite gaan de verhalen over ons allemaal. Het verzwijgen van overspel, de achterdocht binnen een relatie, de eenzaamheid die je in je eentje in een ver land kan overvallen – het is pijnlijk herkenbaar. Maar Kommil Foo blijft niet hangen in huiskamerrealisme; hun sketches krijgen een absurdistische wending of worden door een verrassende omkering op hun kop gezet. Bijna onmerkbaar trekken de broers een rode lijn door hun verhalen, waardoor wat op zichzelf leek te staan samenhang krijgt. Op elke sketch volgt een lied, ondersteund door weemoedige muziek. De heren bespelen zowel de piano als gitaar, viool en mondharmonica. Niet altijd zijn de liedteksten even raak, maar een nummer als Breekbaar lief is kleinkunst in zijn zuiverste vorm.

Na ongeveer een uur zakt de voorstelling wat in. Een krankzinnig sprookje op rijm duurt iets te lang en de energie lijkt wat weg te lekken. Gelukkig overheersen de goede scènes. Voorbestemd om uit te groeien tot een klassieker is de paardenact, waarin de ene Walschaertsbroer met paardenmasker de andere broer met paardenmasker een mop in het oor fluistert om hem te troosten. Het is hilarisch en tegelijk voel je het redeloos verdriet.

Dat is waarin deze intieme voorstelling uitblinkt: in schuren waar het pijn doet en in krachtige beelden die zich vastzetten in je hoofd.

(foto: Phile Deprez)