Op het eerste gezicht voelt het toch een beetje als here we go again, de nieuwe versie van Mamma Mia!. Drie maal eerder stond de jukeboxmusical uit 1999 op de Nederlandse planken (2003-2006, 2009-2010 en 2018-2019). Toch blijft de vrolijke hitparade met de fameuze liederen van ABBA een groot succes. (meer…)
Elf jaar geleden won Brigitte Heitzer de televisietalentenjacht Op zoek naar Evita en daarmee de hoofdrol in de musical van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice. Nu is diezelfde musical terug met dezelfde hoofdrolspeelster, hetzij van een andere producent. Het is een wel erg veilige keuze, en hoewel Heitzer opnieuw een indrukwekkende prestatie levert, is er helaas niets specifieks dat deze productie extra speciaal maakt.
Evita vertelt het levensverhaal van Eva Duarte, die het van simpel meisje uit een armoedig gezin wist te schoppen tot de echtgenote van de Argentijnse president Juan Perón. De musical laat zien hoe ze, als gevolg van haar duidelijke doel en focus, vanuit het niets de machtigste vrouw van het land wordt, het volk voor zich wint en uiteindelijk op jonge leeftijd het leven laat.
Het gaat ook over hoe propaganda en een goed verhaal vat kunnen krijgen op een natie. Er zijn ongetwijfeld paralellen met de tegenwoordige tijd, maar die worden in deze productie niet opgeroepen. De dreiging van het militaire regime blijft wat mat en wordt niet sterk invoelbaar.
Dat geldt eigenlijk voor het merendeel van de voorstelling; er mist iets van een sprankeling. Misschien ligt dat deels aan de donkere belichting met veel blauw, paars en grijs, en de (mede daardoor) weinig kleurrijk lijkende decors en kostuums, waardoor het bonte Zuid-Amerika niet nadrukkelijk naar voren komt. Misschien ligt het ook aan het gebrek aan beweging en levendigheid tijdens sommige nummers waarin meer had mogen worden uitgepakt, zoals in de pauzefinale ‘Een Nieuw Argentina’.
Wie er wel uitspringt is Heitzer, die opnieuw laat zien hoe goed zij de rol van Evita eigen heeft gemaakt. Ze is even geloofwaardig in de gedaante van vijftienjarig meisje als in die van stervende vrouw. De zware zangpartijen haalt zij met gemak; enerzijds maakt ze indruk met haar loepzuiver belten en anderzijds raakt ze met het verspringen van een enkele toon, zoals in het breekbare ‘Jij Blijft Bij Mij’. Sowieso worden de liedjes, in een leuke en degelijke vertaling van Daniël Cohen, goed gezongen door het ensemble. Jammer alleen dat het geluid zo hard staat, waardoor het soms schel klinkt (dit is de laatste tijd wel vaker het geval bij musicals).
Er is weinig mis met deze Evita. Maar was er ook maar iets dat het bijzonder maakte.
Foto: Roy Beusker