Grietje gaat elke week op bezoek bij haar oma Rimpelsteeltje. Rimpelsteeltje is vergeetachtig, ze kan wel een kwartier naar haar sleutels zoeken in haar handtas. Op een dag is Rimpelsteeltje nergens te bekennen. Wat volgt is een ontroerend verhaal waarin bezorgde tantes, ongeduldige agenten en beschimmelde tomaten in de sokkenla de revue passeren.

De voorstelling is speels. Het decor is helemaal bedekt met krantenpapier, zodat alles eruitziet alsof het van zelf geknutseld papier-maché is. Alle personages worden gespeeld door twee acteurs (Pieter Tiddens en Marlies Helder), die met hoedjes, pruiken en jasjes razendsnel van karakter wisselen. In eerste instantie is het vooral hilarisch als Tiddens (met baard) een muts met vlechtjes opzet en zodoende Grietje speelt, maar binnen een paar minuten is hij heel overtuigend als elfjarig meisje.

Ook de andere typetjes zijn grappig en goed gespeeld. Zo is er de moeder van Grietje, de oudste in het gezin die het steeds tegenover haar zussen over ‘mijn moeder’ heeft. Middelste zus Kat heeft het altijd maar druk-druk-druk en heeft eigenlijk geen idee van de problemen van haar moeder (‘Ze is waarschijnlijk gewoon met vriendinnen naar de bioscoop’). Ze gaat zich pas echt zorgen maken als blijkt dat Rimpelsteeltje ook wel eens in haar pyjama over straat gaat. Want iets vergeten, dat overkomt iedereen wel eens, maar jezelf zo voor gek zetten voor de buren, dát is zorgelijk.

De jongste zus, Muis, wordt niet gespeeld door één van de acteurs, maar is een handpop, bestaande uit alleen een hoofd en een hals bedekt door een stukje roze coltrui. Muis wordt bespeeld door de andere personages en dat is tekenend voor haar verlegen karakter. Ze wordt volledig ondergesneeuwd door haar zussen.

De verdwijning van Rimpelsteeltje haalt veel naar boven in de familie. In eerste instantie vooral paniek, maar daarna ook allerlei reflecties over de opvoeding, onderlinge relaties en de toekomstige erfenis. Naast deze universele thema’s worden ook actuelere onderwerpen zoals eenzaamheid bij ouderen en verzorgingstehuizen aangeraakt. En dat allemaal toegankelijk verpakt voor jonge kinderen.

De gesprekken tussen de zussen geven een kijkje in hoe volwassenen met elkaar over deze thema’s praten als kinderen er niet bij zijn, terwijl Grietje een kinderlijke blik op de situatie werpt. Iedereen wil uiteindelijk oud worden, maar hoe weet je hoe dat moet als je de ouderen buiten de samenleving plaatst, vraag zij zich af.

En dat is precies wat de voorstelling zo vrolijk maakt: Grietje en haar oma zijn echt vrienden. Elke woensdag komt ze langs en dan dansen ze onhandig door de kamer. Hopelijk brengt deze voorstelling veel kinderen wat dichter bij hun opa’s en oma’s. Niet ‘omdat ze er straks misschien niet meer zijn’, maar uit de gezelligheid die deze voorstelling uitstraalt.

Naar het einde van de voorstelling krijgt Rimpelsteeltje een schattige zorgrobot, die haar helpt herinneren of ze wel genoeg gedronken heeft die dag. Wanneer dat niet genoeg blijkt, moet ze toch naar een verzorgingstehuis. Het is een eerlijk einde: het geheugen van Rimpelsteeltje blijft achteruit gaan, maar van Grietjes bezoekjes geniet ze nog net zoveel.

Foto: Joke Schot