‘Heeft u last van angstaanvallen?’ Deze vraag moet worden beantwoord op een glijdende schaal van ‘helemaal nooit’ tot ‘altijd’. De gevangenisdokter laat gevangene Lopez niet zèlf vertellen wat hem mankeert. Die moet standaardvragen beantwoorden om in aanmerking te komen voor medicatie. Via die route wordt de gevangene in een hokje geplaatst en dat hokje bepaalt de medische therapie. En niet zijn persoonlijke verhaal. In het hol van de leeuw laat zien hoe het voortdurend in zulke hokjes worden geplaatst, de personages opbreken. En dat het nauwelijks mogelijk is aan die benauwende benadering te ontkomen.

Vooroordelen: iedereen heeft er last van. Steven Ivo, een van de vier acteurs in In het hol van de leeuw, noemt het ‘labelen’. Als een ander jou alleen nog maar heeft gezien, heeft hij al verzonnen in welk hokje hij je plaatst. Dat hokje is voor jou vaak vervelend, maar in feite label jij zelf anderen op diezelfde, kortzichtige manier. Zo is de eenentwintigjarige gevangene Lopez vanzelfsprekend een boef die niet deugt. Terwijl hij in feite een succesvolle, gefortuneerde ondernemer is die in dronkenschap een fout heeft gemaakt.

Op de speelvloer staat een kubus die de cel voorstelt van de onfortuinlijke Lopez (een decorontwerp van Alaa Minawi). Vogels in het decor symboliseren de vrijheid die hij moet missen. Hij krijgt claustrofobie van die cel, hij wordt bestookt door demonen. De dokter helpt hem niet; en op begrip van zijn vader hoeft hij niet te rekenen omdat hij de familie te schande heeft gemaakt. De getalenteerde Yannick Jozefzoon zet de gevangene haarscherp neer. Hij schakelt van lachen naar huilen, van verdrietig naar cynisch.

Er is een brugpieper (Ivo) die apetrots is op zijn felgekleurde All Stars. Toch wil hij van de ene dag op de andere zwarte schoenen omdat hij voor ‘kankerhomo’ is uitgemaakt door de stoere jongens uit zijn klas. Jezelf blijven ondanks de druk van de situatie en van de groep blijkt moeilijk, frustrerend en zelfs wanhopig-makend. Ondanks zichzelf wordt hij een meeloper. Ivo brengt daarnaast in deze voorstelling Stef Bos-achtige liedjes met als thema jezelf mogen zijn. Hij begeleidt zichzelf daarbij op keyboard.

Leandro Ceder en Sahand Sahebdivani spelen een palet aan rollen. Ceder is mooi vals als het duivelse geweten van de gevangene, dat hem kwelt met scherpe raps. Sahebdivani zet onder andere de zakelijke dokter neer die de gevangene geen ruimte laat voor een eigen formulering van zijn klachten. Samen spelen ze de gangmakertjes die klasgenoot Steven aanzetten tot wandaden omdat hij anders niet bij de coole jongens mag horen.

Voor deze sterke, geestige jeugdtheatervoorstelling werkt de Utrechtse groep voor jong talent Dox samen met Black Sheep Can Fly, onder leiding van de sterke theatermakers Saman Amani en Nima Mohaghegh. Samen met de vier acteurs maken ze een compilatie van gespeelde scènes, rijmende raps, hiphop en luisterliedjes – die elkaar in hoog tempo opvolgen. Ze schakelen vloeiend van straattaal naar poëtische teksten en terug. In het hol van de leeuw verplaatst zich in de leefwereld van middelbare scholieren en jongvolwassenen.

De boodschap van deze grappige, ontroerende en hier en daar scherpe voorstelling is helder: je bent het gelukkigst als je gewoon jezelf kan zijn. Als anderen dat maar toelaten, je niet in een hokje plaatsen en je niet verstikken met lastige verwachtingen. In het hol van de leeuw is een volwassen jongerenvoorstelling met een herkenbaar verhaal.

Foto: Kamerich & Budwilowitz/EYES2