Over een broer die verslaafd is, waarmee het steeds moeilijker omgaan is en die uiteindelijk niet meer te helpen is. Het Collectief maakt er een indringende muziektheatervoorstelling van. 

In de voorstelling Buiten de lijntjes laten Anne de Blok, Mauro Casarini en Jesse van der Wel situaties zien die bijna allemaal in nachtmerries veranderen. Het witte ondergoed van de drie mannelijke spelers maakt ze eerst kinderlijk onschuldig. Even later, in fel licht en met bonkend harde muziek, zijn het uitgesproken zombies. Het bekende en aanvankelijk mooi gevoelig door Anne de Blok gezongen Erbarme Dich uit de Matthäus-Passion van Bach wordt later door een stemmachine verwrongen en eindigt in een hellelied. Het stampende dansen op de dreunende dansvloer gaat bij de broer over in stuiptrekkingen totdat hij neerzijgt op de grond.

Het worden nachtmerries die een gevoel van schuld, verdriet en onvermogen teweegbrengen. En dat allemaal door de broer. De broer die aanvankelijk een held was, buiten de lijntjes trad, stoer was. Maar later steeds meer bravoure nodig had om zijn verslaving en niet ingevulde beloftes te verbergen.

Mauro Casarini speelt de broer soms met een duivelse glimlach, dan weer met een verbaasde blik over wat hem overkomt. Wanneer hij aan het eind uit het dodenrijk terugkomt, loopt hij helemaal bloot en eindelijk ontspannen rond, verlost van alle problemen. Dit is een van de momenten die veelzeggender had gekund. Nu loopt hij wat doelloos rond en doet wat onbegrijpelijks met los zand. Het Collectief is duidelijk op zoek naar bizarre, poëtische, rauwe en nieuwe beelden buiten de lijntjes, maar heeft er nog niet voldoende van gevonden voor een hele voorstelling.

Veel sterker dan de beelden is de muziek, of beter, het geluid. Met een piano en een Moog worden muziekflarden, afgebroken melodielijnen, dwingende ritmes en onnavolgbare geluiden consciëntieus door Daniël van der Duim aan elkaar gesmeed. Het is de muziek die telkens de spanning erin en de aandacht erbij houdt.

Foto: Annelies Verhelst