Here we live and now is de paraplu van een bundel korte choreografieën gemaakt door  de jonge talenten van productiehuis Korzo. Het programma van dit najaar bevat vier stukken, gemaakt in een relatief korte repetitieperiode, alle toonden ze kwaliteit.

De avond vangt aan met een duet van Kalpana Raghuraman, die haar wortels heeft  in de Indiase tempeldans Bharatanatyam.  Het duet Lost in grey toont dat zij deze dansvorm heeft opengebroken en vermengd met andere stijlen. Raghuraman koos voor een zware thematiek, twee geliefden proberen weer tot elkaar te komen na een traumatische gebeurtenis. Soms zijn er momenten van unisono, maar de dansers draaien voortdurend om elkaar heen.

De bol wol die danseres Eilit Marom aan het begin van het stuk oprolt, staat waarschijnlijk symbool voor de lange weg die het duo heeft te gaan. Het voorzichtig aftasten blijft lang letterlijk onderwerp van de choreografie en dat is niet altijd even boeiend. Pas op het eind krijgt Lost in grey wat kleur als Marom achterwaarts in de armen springt van haar partner, hij het zwijgen doorbreekt en met de pennen van het breiwerk een nerveus ritme creëert. Was dit een hoopvolle ontlading?

Hoe anders is de choreografie van Heather Meyers, voormalig danseres van het Nederlands Danstheater. Lange lijnen van gestrekte ledematen leggen beslag op de ruimte. Ineens is de zaal in drie passen overbrugd. Meyers stuk Tale of Id is een psychologische freakshow van een paar dat wordt geschaduwd en  de weg kwijt raakt in een boze droom, om vervolgens vervreemd van elkaar wakker te worden. Meyers voert een vijfde figuur op, een zwartgeklede vrouwelijke presentatrice die halverwege de voorstelling onderdeel wordt van iets wat op een orgie lijkt. Veel laat Meyers niet los over haar idee, we moeten het doen met de titel en de uitleg van de term Id, afkomstig van psychoanalyticus en droomexpert Freud.

De jonge Jasper van Luijk won afgelopen jaar de ITs Choreography Award. Sinds zijn afstuderen aan de Artez dansacademie was hij al actief bij verschillende gezelschappen, zoals Conny Janssen Danst en jeugddansgezelschap De Dansers. In zijn duet Previously cited zet hij het leven naast het levenloze. Van Luijk is een superestheet en weet zijn ideeën over decor, licht en geluid goed te vertalen. In een smal toelopende set plaatst hij twee dansers onder een peertje licht. Een van hen ligt bijna naakt en bewegingloos op de vloer. De ander probeert het lichaam voorzichtig in beweging te brengen, schrikt als de ledematen weerbarstig blijken en vleit zich tegen het lichaam als in een omhelzing.

Previously cited begint spannend, kent mooie beelden en de tijd die de jonge choreograaf af en toe neemt geeft blijk van lef. Maar Van Luijk, die een spannend uitgangspunt koos voor zijn choreografie, laat de levenloze al snel in beweging komen waardoor we als kijker te vroeg afscheid moeten nemen van het meest interessante gegeven. Want eenmaal tot leven gekomen blijkt  de levenloze minder boeiend.

Het laatste stuk van Here we live and now is een ware uitsmijter. Op de achterwand wordt een tekst geprojecteerd. Het blijkt de tekst van een interactief spel, dat door twee mannelijke dansers wordt  uitgevoerd. Gedwee volgen zij de instructies en bereiken zij in een  gechoreografeerde strijd level na level. In het vierde en laatste level dwingt het spel hen unisono te dansen, wanneer een van hen faalt moet  hij een kledingstuk uittrekken. A game begint geestig, maar wordt gaandeweg ook een beetje voorspelbaar. Het einde van het stuk laat zich dan ook makkelijk raden. Neemt niet weg dat A game van Lukáš Timulak (ex-NDT), net als de overige stukken van Here we live and now, kwaliteit toonde.

(Lost in grey Kalpana Raghuraman foto: Robert Benschop)