Pepijn Smit is regisseur van PS|theater in Leiden. Hij kwam op verzoek van de plaatselijke cultuurmakelaar in Leiden wonen om met kunst mensen in de stad te verbinden. Het stadsgezelschap heeft in twee jaar een hecht publiek opgebouwd met voorstellingen en projecten die de stad als voedingsbodem hebben. Ons aller ziel is de eerste productie van een vierjarig project, De atlas van Leiden. Smit wil ‘het verdriet, de hoop, het geloof en het vergeten van Leiden in kaart brengen, om in 2016 de staat van Leiden te kunnen opmaken.’

Ons aller ziel heeft armoede als thema in een tijd dat de kranten vol staan over les noveaux pauvres. De voorstelling wil bezoekers een kijkje achter de voordeur en in de Leidse portemonnee geven. Het is een montagevoorstelling waarin Smit citeert uit toneelteksten van onder anderen Gerardjan Rijnders, Peter de Graef en Hugo Claus en zich liet inspireren door verschillende documentaires.

De rode draad vormt de verhouding tussen Kilo, een suikerbietenarbeider uit Evergem en Malou aan wie veel mannen hun geld uitgeven. Maar er zijn ook scènes van een stel dat al drie jaar in de schuldhulpverlening zit. Het publiek zit aan weerskanten van een plankier waarin luikjes en een trapje verborgen zitten. Aan het eind ervan is een kleine kookplaat waarop tijdens de voorstelling soep wordt bereid. Door deze opstelling is er nauwelijks afstand tussen acteurs en toeschouwers. De opening is fraai en verrassend door een simpele maar effectieve vondst in het decor. Tijs Huys en Annefleur Schep spelen alle rollen en doen dat met veel overtuiging.

Smit toont zich een vaardig regisseur die goed raad weet met tekst en spel in een soepel lopende voorstelling met een hoogst actuele thematiek. Er is regelmatig ruimte voor een lach, maar pregnant wordt het niet. Door de elkaar snel opeenvolgende scènes is het geheel wat fragmentarisch. Merkwaardig is dat Ons aller ziel helemaal niets met Leiden te maken heeft. Natuurlijk mogen theatermakers situaties oprekken naar een universeler niveau, maar de belofte om te zoeken naar wat leeft en beweegt in de stad om zo mensen te verbinden, wordt niet waar gemaakt, ondanks de soep na afloop .

(foto: Luca di Tommaso)