De grote zaal van Frascati ligt op de avond voor de première bezaaid met speelgoed en objecten. Geel, oranje en roze; de chaos van speelgoed vormt een kleurig geheel. Boven het podium een stellage die doet denken aan het karkas van een zweefmolen. We zijn op een kermis. Wie zin heeft in een suikerspin wordt op zijn wenken bediend. Op een bord schildert een van de speelsters: hoe meer je aanschouwt, hoe minder je leeft. Actrice Bianca van der Schoot – voor de gelegenheid gekleed in een zwarte glitterjurk – is gastvrouw, ze spreekt tot het publiek en kondigt aan dat we onderdeel zijn van een onuitgewerkt plan. Dat we gezamelijk in ‘deze situatie’ zitten.
Met een rookmachine bewieroken de speelsters – naast Suzan Boogaerdt en Bianca van der Schoot telt de cast nog drie actrices – de berg speelgoed. Tussen de rook verschijnen plots enkele bizarre Disneyfiguren. Geen vrolijke koppen, eerder wat luguber versies van Mickey. Het is het begin van een reeks merkwaardige typetjes die de revue passeren. Net als in hun vorige voorstelling Bimbo kleden de speelsters zich voortdurend om en transformeren ze steeds opnieuw in een nieuwe Disney-‘persiflage’. Overigens wel in volle ernst, want de humor van de nieuwe voorstelling Small world zit vooral in de timing en bepaalde combinaties van kleding en maskers.
Zo krijgt de voetbalsupporter met de opgezette buik en het veelkleurige joggingpak een babyhoofd en herhaalt een reeks figuren met apenkoppen zijn handeling op de liefelijke tune van een speeldoos. Horror ligt op de loer maar wordt nergens echt doorgezet. Een merkwaardig beest met haar en een zuurstofmasker schiet met een speelgoedgeweer. Er is een slachtoffer – uiteraard een in het wit geklede prinses – en er is nepbloed. Doordat de scène zich steeds herhaalt, wordt het uiteindelijk een schrijnend beeld. Even later wordt een naakt lichaam de arena ingescheurd, beweend door een tapdansende figuur met bolhoed.
In het uitgekiende Bimbo zetten Boogaerdt & Van der Schoot het publiek vorig seizoen voor een televisiescherm om het vervolgens een live gemaakte pornoclip te tonen. Small world is minder gedefinieerd en dwingend. De chaos verdicht zich langzaam tot een aanklacht tegen Disney’s naïeve wereldbeeld en zijn entertainment industry. De muziekcompositie van Wessel Schrik (o.a. Orkater) biedt houvast en haalt Small world regelmatig uit een dal, aangezien de grote hoeveelheid objecten en de oneindige stroom aan metamorfoses elkaar niet echt versterken.
De Disneymachine van Boogaerdt & Van der Schoot hapert. De gekozen beelden in Small world staan nog niet op zichzelf, met als gevolg dat een en ander uiteindelijk toch in tekst moet worden uitgelegd. Dat is ook een zwaktebod, temeer omdat de tekstmomenten nog geen eenduidige vorm hebben. In die zin is Small world nog niet consequent genoeg om een echt volwassen statement te kunnen maken.
(foto: Ben van Duin)
