Wat als Romeo en Julia zichzelf niet de dood in dronken met vergif, maar een kwart eeuw later nog steeds een koppel zouden vormen? Dan zou de sleur er stevig inzitten, denkt de Britse choreograaf-theatermaker Ben Duke in de interessante en herkenbare voorstelling Juliet and Romeo.

Het iconische liefdeskoppel heeft het publiek wat op te biechten. Het gaat namelijk niet zo goed met hun relatie. De verwijten vliegen in het rond, het kibbelen houdt niet op en Romeo krijgt ‘hem’ niet meer recht. Samen hebben ze alle mogelijke therapieën getest. Als ultieme poging proberen ze, met ons als ooggetuigen, via het reconstrueren van herinneringen hun huwelijk te redden, in de hoop dat zo de vonk van weleer weer zal opflakkeren.

Dat brengt hen natuurlijk bij de genesis van hun gevoelens, zo mooi opgeschreven door de bekende Britse bard. Ben Duke en zijn tegenspeler Solène Weinachter geven wel een stevige draai aan Shakespeares klassieke vertelling. Het gemaskerd bal bij de Capuletti’s thuis wordt hier een wulps verkleedfeestje, waarbij Romeo niet hoofs maar wel horny komt aanschurken tegen die schone Julia, vermomd als Darth Vader.

Dan duikt de eerste van vele danssequenties op. Het is Dukes doel om dans en theater met elkaar te vermengen, zoals hij eerder al deed in Paradise Lost (in 2016 te zien op Boulevard). Dat werkt hier, zeker in het eerste deel, wonderwel. Zo zien we hoe Romeo en Julia al dansend de eerste keer passioneel de liefde bedrijven op het onverwoestbare The Sound of Silence – nadien zullen nog heel wat popklassiekers volgen in deze voorstelling.

Uit twee terzijdes blijkt dat hun liefdesleven helemaal niet zo’n wandeling door het park is geworden. Julia biecht op dat ze een slippertje maakte, Romeo geeft toe dat hij heel erg getwijfeld heeft of hij wel een druppel van het gif zou drinken om in het hiernamaals bij Julia te zijn, want er waren ook nog zoveel andere aantrekkelijke meisjes die hij had kunnen ontmoeten.

Het is in de hyperhedendaagse update naar een koppel anno nu, waarin gespeeld wordt met variaties op het collectieve geheugen, dat dit stuk het best werkt. Daarom is het jammer dat Duke soms te nauw bij het originele script blijft, zoals in de nevenintrige met Paris, waaraan Julia wordt weggegeven. Dat zou in deze tijden toch niet meer mogelijk zijn?

Interessanter is hoe ze langzaam maar zeker worden opgeslokt door Shakespeares tekst, de ‘bijbel’ van hun relatie, die – zoals het fictie nu eenmaal betaamt – alles veel idyllischer en romantischer beschreef dan het er in werkelijkheid aan toe ging. Julia kan daar moeilijk mee leven. Ze had liever de liefde gekend zoals die groots en meeslepend beschreven werd door Shakespeare. ‘It’s more true than what happened’, beweert ze zelfs wijzend naar het boek, zwelgend in vervlogen herinneringen die niet eens echt zo gebeurd zijn.

Weinachter is geweldig in vorm als Julia, met haar franglais accent en ontwapenende presentatie. Duke toont zich niet alleen een knappe danser, maar ook een komische acteur. Het lachen vergaat hen wel meer en meer, wanneer hun relatie niet meer te redden blijkt. ‘Romeo, where the fuck are thou, Romeo?!’, horen we Julia radeloos zuchten.

Juliet and Romeo is typisch Brits, Fringe style-theater: rechttoe-rechtaan, met een leesbare dramaturgie, piekfijn uitgewerkt en voorzien van een snuifje humor en herkenbaarheid. Wel jammer is dat het sprankelende begin niet helemaal wordt volgehouden. Aan het eind wordt het toch allemaal wat te pathetisch, met name in de muziek die de gevoelens te fel voor ons inkleurt. Net als hun relatie kent ook deze Juliet and Romeo daardoor helaas een dalende lijn.

Foto: Zoë Manders