In de animatiefilm Binnenstebuiten (2015) van Pixar en Disney maakten we kennis met vijf emoties in het hoofd van een elfjarig meisje. Walging, angst, woede, blijdschap en verdriet krijgen in het hoofd van millennial Alize gezelschap van een nieuwe stem: twijfel. Dat is het uitgangspunt van Hoofdbewoners van Kameroperahuis Zwolle en de Stadsgehoorzaal Kampen.

In het begin van de voorstelling zit Alize (Kirsten van Dijk) zwijgend in het vliegtuig, op weg naar huis na een verblijf in Peru na haar studie. In haar hoofd kibbelen de verschillende emoties er lustig op los. Ze mist de zon nu al, wat moet ze met de rest van haar leven doen en is haar vakantieliefde haar nu al vergeten? Het is herkenbaar en wekt mede door het uitvergrote spel van met name Verdriet (Wieneke Remmers) meteen op de lachspieren.

In de daarop volgende scènes met een douanebeambte en haar moeder worden de handelingen van Alize behendig tot een minimum beperkt, maar blijven de emoties er driftig op los stuiteren. Ondertussen slepen ze ook nog een kist met zich mee die als een doos van Pandora vooral gesloten moet blijven. In aangenaam tempo volgen we Alize en haar emoties vervolgens tijdens een sollicitatiegesprek, een Tinderdate met Ernst (Tom Strik) en zien we hoe hun relatie en hennep eco startup al snel vooral werken wordt.

Blijdschap (bijna met te veel overtuiging gespeeld door Tomm Velthuis) trekt al snel het geruzie in het hoofd niet meer en stormt woedend de kleine zaal uit, even later gevolgd door Verdriet. Zonder deze emoties loopt Alize uiteraard vast, zeker met Twijfel aan boord, en net zoals in Binnenstebuiten komt alles pas weer goed als zij terugkeren én het kindertrauma uit de kist hebben vrijgelaten.

Het Kameroperahuis presenteert Hoofdbewoners met zowel professionele als amateurspelers. Natuurlijk, er gaat wel eens was mis, maar de regievondsten van Céline Hoex zijn overtuigend, net als de vormgeving van Vera Selhorst. De muziek van Bas Nijhof had echter wel wat rauwer en puntiger gemogen.

Problematischer is de tekst (van Jehudi van Dijk en Bas Nijhof) met wel erg veel dooddoeners. En dat uitgerekend Blijdschap de enige emotie in het hoofd van Alize is die door een man wordt gespeeld roept vooral vragen op. Willen de makers echt suggereren dat Alize pas echt blij wordt van een man, die ook nog eens Ernst heet? Vast niet. Is Hoofdbewoners dan louter een lachspiegel voor de millennial zelf? Een Disney-persiflage? Hoofdbewoners slaagt in geen beide, en is uiteindelijk te oppervlakkig en voorspelbaar. Precies het tegenovergestelde van Pixars film.

Foto: Esmee Bongers