Learning From The Future is een onderzoek naar het virtuele lichaam. De solo, gecreëerd door de Schotse choreograaf Collette Sadler, is een uitgekiend, maar ook afstandelijk mathematisch spel tussen licht, geluid en beweging.

Het werk van Collette Sadler is doorgaans tamelijk sober en hermetisch. Een uitzonderling was misschien wel haar performance We Are The Monsters, een werk dat ze creëerde voor een jong publiek en dat vorig jaar tijdens Festival Tweetakt werd gepresenteerd. Wat Learning For The Future precies doet op dit festival, vroeg ik me af. Maar trouw aan hun kunstenaars en wetende dat ook een studentenpubliek van Utrecht op het festival afkomt, veroorlooft Tweetakt zich gerust performances ‘op de grens van’. Learning From The Future is er zo een, zeker niet gemaakt met het oog op een jong publiek.

Sadler heeft de voorstelling in een aantal delen opgeknipt. In een korte epiloog zet ze het naakte lichaam in een pose tegenover een sokkel met de tekst ‘I was a body’, een beeld dat sterk verwijst naar het museale. Daarna volgen wat meer dynamische delen, waarin het lichaam van danseres Leah Marojevic, gehuld in een strak kostuum met lijnen, sterk formalistisch beweegt terwijl op de sokkel zo nu en dan beelden verschijnen en het licht daar bovenop nog een laag inbrengt met onverwachte korte momenten van flitslicht, soms wit, soms groen.

Korte schokkende bewegingen glijden door het lichaam van Marojevic, verticaal via haar schouder door het bovenlichaam, horizontaal wanneer zij op handen en voeten beweegt. Elke spier in het lichaam wordt met volledige beheersing gecontroleerd. Gevoed door de indringende elektronische soundscape van Brendan Dougherty ontvouwt zich een gemechaniseerd landschap waarin mens en object versmelten en weinig humaans overblijft.

Sadler illustreert holheid in een reeks geprojecteerde animaties waarin we door de binnenkant van losse ledematen reizen. Esthetisch mooie beelden zijn dat zeker, maar ook een bevestiging van de leegte die al zichtbaar was in het materiaal van deze solo. Sadler illustreert een overgecontroleerde maatschappij waarin het lichaam tot machine transformeert. Weinig verrassend is de strenge academische vorm waarin Sadler haar boodschap heeft gelegd. Die doet enigszins gedateerd aan, zeker als we dit werk langs de lat leggen van het in Nederland bekende oeuvre van Krisztina de Châtel.

Foto: Arne Schmitt