Het is singer-songwriter Ehud Banai, ‘de Israëlische Bob Dylan’, die de nieuwe voorstelling van Club Guy & Roni opent. Muziek kan de mens een lift geven en dat is het doel in Midnight rising, waarin zeven dansers op zoek gaan naar wegen om de ziel even uit het lichaam te laten ontsnappen. Ze zuigen de toeschouwer mee in hun dynamische, bizarre en fascinerende wereld.

Is dit alles wat het leven te bieden heeft? We vragen het ons allemaal wel eens af: halen we het maximale eruit of kan het misschien nog anders? Zo ook Guy Weizman en Roni Haver, die nu meer dan tien jaar hun eigen Club leiden en tal van bijzondere voorstellingen presenteerden. Startpunt voor Midnight rising vormt een Hebreeuws liedje over de ziel die opstijgt en dan verlicht weer in het lichaam terugkeert.

Dat kan en het middernachtelijk uur, ook zo belangrijk in tal van sprookjes(balletten), is daarvoor het beste moment. Op het blauwverlichte toneel zitten bovendien drie geweldige muzikanten die stevige en spirituele klankvibraties door de ruimte sturen: naast Banai (gitaar/zang) ook de in Den Haag opgeleide Elad Cohen Bonen (percussie/elektronica) en de hemels-zingende Maya Belsitzman (cello/zang). Deze onorthodoxe bezetting trilt de danserslijven los en begeleidt de uittocht van hun zielen.

Of die ziel naar boven of naar beneden gaat, laten Weizman en Haver in het midden. Het toneelbeeld (van Ascon de Nijs en Wil Frikken) bestaat uit een gespiegelde wereld, met sofa’s die op de dansvloer staan en ook ondersteboven in de lucht hangen. De wereld op zijn kop, het lichaam minder op zijn plek gehouden door de zwaartekracht, de pijn en angsten van het leven. In die staat van gewichtloosheid kan het alle kanten opduikelen en dat is de basis voor een reis op zoek naar verlichting.

Die is voor ieder van de zeven dansers anders, zo zien we in achtereenvolgende scènes. Fysieke oefening, een andere rol spelen, volledig doordraaien en waanzinning worden – ieder zijn eigen weg. Maar je moet wel tot op de bodem gaan, zoals Haver in haar dans laat zien. Als zij achteroverbuigt zet de beweging helemaal door en komt ze uit in een achterwaartse brug, tot ze, met de andere dansers als handlangers, met haar lijf door de lucht zwemt en uiteindelijk met haar kop op de aarde (in de wolken) staat.

Het allermooiste beeld in Midnight rising levert de danser die telkens hoger springt tot hij één keer niet terugkomt naar de vloer. Daar hangt hij, lang genoeg om de status van gimmick te overstijgen en onze assocaties op gang te brengen. Danser, mens, engel of dood. De tijd staat even stil en is er alleen het licht. IJzersterk.

(foto: Andreas J. Etter)