Als een verjaardagsfeestje ruw wordt verstoord door een stormwind en alle feestgangers uit het raam worden geblazen, moet de jarige het gevecht aangaan met de wind om zijn weg terug te vinden naar huis en naar een ontluikende liefde.

In het eerste kwartier van Waar de wind woont (alle leeftijden) zet muziektheatergroep Wie Walvis met behulp van licht, geluid, karton en schaduwen een geloofwaardige storm neer die zich afspeelt tijdens een knullig verjaardagsfeestje van een introverte jarige. De komische ongemakkelijkheid binnenshuis, de opzwellende storm buitenshuis en de in fado gedrenkte live-muziek met geluidseffecten komen hier perfect samen. Het schept hoge verwachtingen voor de rest van de voorstelling.

Als de wind alle kartonnen personages het huis uitblaast, neemt Tim Hammer de rol over van het feestvarken. Hij moet het gevecht aan met de wind in lange slapstickachtige scenes, die herhaald worden met verschillende attributen. Het spel van Hammer, die naar alle hoeken en hoogtes van het toneel vliegt, is daarbij energiek en enthousiast, maar mist toch de kwaliteiten van een volleerd fysiek acteur om bijna woordeloos echt komisch te worden of zelfs de aandacht te blijven vasthouden. De muzikanten, die zich ook in rust op de achtergrond van het toneel begeven, eisen soms onbedoeld de focus op.

De gevechten tegen de wind leggen het verhaal eerder stil, dan dat ze het verder helpen. Bovendien lopen ze te vaak niet vlot in elkaar over, wat de continuïteit van de voorstelling geen goed doet. Het maakt Waar de wind woont een rommelige voorstelling zonder een duidelijke verhaallijn, die leunt op een probleem dat te lang aanhoudt en waar vijf minuten voor het einde uit het niets een een onduidelijk oplossing voor is.

Dat is jammer want muzikaal zit de voorstelling heerlijk in elkaar. En het is altijd intrigerend om te zien met welke attributen de geluidseffecten live worden gemaakt. Ook het eenvoudige en functionele decor, dat bestaat uit grote blokobstakels, zet niet alleen een multi-interpretabele wereld neer maar wordt ook ten volste benut in het fysieke spel van Hammer. Waar de wind woont heeft naast een goed concept eigenlijk alle elementen in huis om van begin tot einde een spannende voorstelling te zijn. Hiervoor is er alleen wel nog wat dramaturgisch werk aan de winkel.

Foto: Ben van Duin